Ξύπνησες ξεκούραστος, χωρίς πονοκέφαλο και χωρίς εμπειρίες απο μια συναυλία που ήθελες πολύ να πας. Ήσουν στο πάρκο και έπαιζες σαν παιδί. Και ήταν ωραία. Τα ξέχασες όλα! Έτρεξες, λαχάνιασες, ίδρωσες, γέλασες με τη ψυχή σου, έσκισες τα ρούχα σου και ανανέωσες το ραντεβου με το κομμάτι του εαυτού σου που έχει μείνει παιδάκι.
Ξυπνάς, λοιπόν, και πηγαίνεις κατευθείαν στο παράθυρο. Τραβάς την κουρτίνα και αντικρύζεις μια ακόμα υπέροχη μέρα! Μυρίζει καλοκαίρι! Σου μυρίζει ο ήλιος! (Δε θυμάμαι που το 'χα διαβάσει, μα και κάποιος άλλος μύριζε τον ήλιο)
Και θες να φύγεις χωρίς δεύτερη σκέψη... Κι όμως, κάτι σε κρατάει εδω. Όχι για πολύ ακόμη ομώς...
Βάζεις εκείνον τον δίσκο που έχεις καιρό να τον ακούσεις. Ναι, αυτόν που έχεις αγαπήσει τα άγνωστα τραγούδια του και όχι τα hitακια του...
Η αργή και απλή μελωδία του μπάσου, σου θυμίζει τον εαυτό σου όταν πρωτοέπαιζες...
Σου θυμίζει Αγγλία. Ένα ηλιόλουστο πρωινό. Στην εξοχή. Μαζί με καλή παρέα. Και σου 'ρχετε στο μυαλό αυτή η εικόνα απο το Trainspotting. Choose life... Και άλλα πολλά...

Sick Boy/Renton/Mark/Spud
Θέλεις να πάρεις το ποδηλατάκι σου και να φύγεις... Να ξεφύγεις... Να σε χτυπήσει ο αέρας στο πρόσωπο. Να μην σε νοιάζει τίποτα. Να μην σκέφτεσαι τίποτα.
Μα κάτι σε κρατάει εδώ... Όχι όμως για πολύ!!!