Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Κάτι σαράβαλες ♥

Γυρνάμε απο δω κι απο κει.
Ζούμε μια σκατοζωή.
Σιδηροδέσμιοι της μιζέριας μας.
Ανούσιες μαλακίες επί 6.
Αποφεύγουμε την αλήθεια για να μην στεναχωρήσουμε.
Άλλοτε πάλι στεναχωρούμε για να αποφύγουμε την αλήθεια.
Πες της το! Λες αν ήξερε να ήταν καλύτερα? Όχι.
Συνεχίζουμε την περιπλάνηση.
Πίνουμε, κουβεντιάζουμε, τραγουδάμε, κοιμόμαστε.
Ψαχνουμε για Αγάπη.
Αγάπη που δεν θα βρούμε πουθενά.
Βλέπουμε όνειρα ξανά και ξανά που μας στοιχειώνουν.
Και τα συζητάμε με ανθρώπους ξένους.
Έτσι είναι πιο εύκολα.
Μονοφυλλάκι και ρετσίνα.
Κάπα Τουμπα, ταράτσα και κρύο.
Σκατοκατάσταση ε?

Τι είμαστε τελικά?
Σαράβαλες καρδιές είμαστε ρε. Πάρτο χαμπάρι.
Κάτι σαράβαλες καρδιές, στο τσίρκο της αγάπης.

---------

Πρώτον, αυτό το ποστ σημαίνει πολλά. (όχι για ένα αλλά για δύο άτομα)
Δεύτερον, αφιερώνεται στον Τ. γιατί μου θύμησε οτι έχω αυτό το blog, και χάρηκα που μπαίνει συχνά-πυκνά και τσεκάρει μήπως έγραψα κάτι.
Τρίτον, γράφεται υπό τους ήχους της γνωστής αγαπημένης ισλανδικής μπάντας.
Τέταρτον..... ασ' το καλύτερα (λογοκρισία).

Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Flobots-Handlebars



"...'cause I can ride my bike with no handlebars..."

Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Ανησυχία

Αυτή τη στιγμή κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο συμβαίνει σε μια γειτονιά κάπου στην Α. Τούμπα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ένα βράδυ Πέμπτης σαν κι' αυτό. Επικρατεί μια ανησυχία λες και κάτι πρόκειτε να συμβεί.
Ισως να φταίει και ο καριόλης ο Μέρφυ -μιας και εγώ δεν μπορώ να το γλεντήσω σήμερα λογω διαβάσματος.

Ας τα πάρουμε απο την αρχή...
Ο μεγάλος σαματάς γίνετε στο τέλος του δρόμου (περίπου 4-5 σπίτια πιο κάτω) όπου μια μεγάλη -οπως τους ακούω- παρέα γλεντάει για κάποιον άγνωστο σε μένα λόγο. Στην διαπασών παίζουν άσματα της Χρύσπας, του Γονίδη και λοιπών λαϊκών καλλιτεχνών. Μάλιστα πριν απο λίγα λεπτά ξεκίνησε και το σπάσιμο πιάτων/ποτηριών. Αυτός ήταν και ο λόγος που με απέσπασε απο το διάβασμα και βγήκα στο μπαλκόνι να δω τι συμβαίνει. Αλλά το φαινόμενο ήταν γενικό.
Απέναντι, στη γωνία, μια φοιτητοπαρέα αράζει και πίνει μπυρόνια τσιμπολογόντας κάτι και συζητώντας για διάφορα θέματα που δεν μπορώ να ακούσω καθαρά.
Τα κλασικά πιτσιρίκια της γειτονιάς (η νέα γενιά!!) συζητούν κι αυτά αρκετα φωναχτά για: μπάλα, γκόμενες, καθηγητές, παιχνίδια, κλπ... Κάποιος έχει κάνει πράξη το τραγούδι "το καλύτερο μπεγλέρι είναι τα κλειδιά στο χέρι" και μπορώ να πω οτι είναι αρκετά εκνευριστικό.
Στην απένταντι πολυκατοικία, στον δεύτερο πατέρας και κόρη απολαμβάνουν ένα τσιγαράκι στο μπαλκόνι και μου δίνουν μια πολύ όμορφη εικόνα με τις κάφτρες τους έτσι όπως παίρνουν φωτιά για 1 δευτερόλεπτο και μετά ξανασιγοκαίνε.
Ακριβώς απο πάνω η υπερ-σέξυ μάνα, φορώντας κλασικα το φουλ αποκαλυπτικο ροζ σορτσακι ύπνου, παιχνιδιαρίζει με τον 3χρονο (?) γιο της και εγώ αναρωτιέμαι πως και έτσι το σκασμένο δεν κοιμάται τέτοια ώρα.
Ακριβώς δίπλα, ο Ν. κατάφερε μετά απο πολλές διαβουλεύσεις να βάλει τα παιδιά του για ύπνο και αράζει μπροστά στην οθόνη του laptop του. Μπορεί να blogάρει κι αυτός όπως και γω... Ποιός ξέρει;

Ολα αυτά λοιπόν, λαμβάνουν μέρος στη -κατα τ'άλλα- ήσυχη γειτονιά μου γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα.
ΕΝΑ πράγμα μόνο είναι σίγουρο. Οτι η κυρα Αμαλία κοιμάται του καλού καιρού, γιατί αν δεν κοιμόταν δεν θα επέτρεπε τίποτα απ'όλα αυτά να συμβούν. Πρόκειτε για την αθάνατη γιαγιά που μένει στο ημι-ισόγειο και έχει κράξει γενιές και γενιές παιδιών για φασαρία. (Είμαι σίγουρος οτι κάθε γειτονιά έχει μια τέτοια γιαγιά)

Ισως φαίνετε λίγο κουτσομπολίστικο αυτό που κάνω αλλα δεν βαριέσαι....;

Καλό σας βράδυ και καλό ξημέρωμα.

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Παζλ

Το post κανονικά έπρεπε να γραφτεί και να ανέβει προχθες το βραδυ στις 4.00 όταν και επιτέλους ολοκληρώθηκε το κόλλημα του τελευταίου μήνα..... το παζλ! Ένιωσα, που λέτε, τέτοια ευχαρίστηση όταν έβαζα το χιλιοστό και τελευταίο κομμάτι του παζλ στη θέση του. Ηδονή! :P
Στο τριπάκι του να κάνω παζλ με έβαλε η Λ. όταν ένα βράδυ κατα τη διάρκεια κάτι τσίπουρων άρχισε να μου μιλάει για ένα παζλ-πίνακα ζωγραφικής που έκανε. Αυτό μάλλον αποτυπώθηκε στο υποσυνειδητό μου (είπαμε, το μυαλό καποιες φορές παίζει περίεργα παιχνίδια) και ξύπνησα με μια όρεξη να ξεκινήσω και να κάνω ένα παζλ. Πήγα σε γνωστο και μεγάλο πολυκατάστημα στα Ανατολικά και εκει βρήκα ενα παζλ που απεικόνιζε μια πολυ ωραία φωτογραφία η οποία τυχαινε να την ξέρω και να μ'αρέσει πολύ. Άργησα όμως λίγο να το επιλέξω γιατι η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη και ισως με δυσκόλευε. Το αίμα μου έβραζε για παζλ και έτσι το πήρα και ξεκίνησα την ίδια κιόλας μέρα.

Ορίστε το κουτί του παζλ. Η φωτογραφία απεικονίζει κάποιους εργάτες, οι οποίοι χτίζουν εναν ουρανοξυστη στην Αμέρικα, εν ώρα γεύματος και διαλείμματος. Lunchtime ο τίτλος.


Πρώτα έκανα το περίγραμμα. Το πιο έυκολο. Μέσα σε περίπου 1.5 ώρα. Voilà!


Μετά συνέχισα φτιάχνοντας το μόνο κομμάτι που με βοηθούσαν τα χρώματα (ποια χρώματα δηλαδη σε ασπρομαυρη φωτογραφία... το ασπρο και το μαυρο, έστω). Μέσα σε 2 ή 3 μέρες είχα τελειώσει με τους άμοιρους τους εργάτες.


Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα (που λέει και ο Sakis) σκέφτηκα. Μου έμενε το κάτω μισό μέρος που ήταν γεμάτο γκρι θολές πολυκατοικίες και το πάνω μισό μέρος που ήταν γκρι ουρανός.
I was fucked up που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Την γαμήσαμε σε ελεύθερη μετάφραση.
Ξεκίνησα με το μισό κάτω μιας και είχε κάποια σχέδια που θα βοηθούσαν και δεν ήταν σκέτο γκρι όπως ο ουρανός. Βέβαια η κάψα για να κάνω παζλ μου είχε φύγει κάπως και έτσι σε κάποιες φάσεις έμοιζε να κάνω αγγαρεία. Αλλά μετά το πέρασμα ενός εύλογου χρονικού διαστήματος (α ρε γιατρέ) τελείωσε και το κάτω μισό.


Έπρεπε να περάσει περίπου 1.5 βδομάδα για να πάρω απόφαση να ξεκινήσω το δύσκολο κομμάτι. Προχθές λοιπόν, Κυριακή βράδυ, έμεινα μέσα καθώς όλη η μέρα ήταν κουραστική (αλλά γαμάτη!) και κατα τις 12 το βράδυ είμαι έτοιμος να αρχίσω. Το "Wish you were here" στο cd player και πάμε! Ακολούθησε "Dark side of the Moon" ενώ είχα αρχίσει να μπαίνω στο νόημα, και "The Wall 2" όταν πλέον είχα πάρει φόρα. Τέλος, "The Wall 1" για σβήσιμο και κανένα 10λεπτο μετά το τέλος του cd τοποθετούσα το τελευταίο κομματάκι του παζλ στη θέση του. Το ρολόι βαρούσε 4 τα ξημερώματα και εγω έπρεπε να σηκωθώ απο τις 7.30. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν αυτές οι ώρες και πότε το cd player καταβρόχθισε 4 κορυφαια albums. Αλλά στην τελική αυτο επιζητούσα, να περνάω ξέγνοιαστα και δημιουργικά τις ελεύθερες ώρες. Και τα κατάφερα! Αλλα τώρα με βλέπω να κάνω ξανά παζλ σε καναν χρόνο... Θέλω το διαλειμμα μου βλέπετε.

Τσιμπήστε και την τελευταία φωτογραφία για σήμερα με το παζλ τελειωμένο και έτοιμο για κορνίζωμα!


Αυτό λοιπόν ήταν το κόλλημα μου για τον τελευταιο περίπου 1 μήνα.
Τα λέμε!

Υ.Γ.1: Τα σχόλια του τύπου "Τι; Μόνο 1000 κομμάτια ρε φλώρε; Εγώ είχα κάνει ένα με 20000 κομμάτια." ή "Που το είδες το δύσκολο; Εγω είχα κάνει ένα παζλ, τον νυχτερινο ουρανό με μόνο ένα αστέρι" δεν θα μου ρίξουν το ηθικό. Στο κάτω-κάτω δεν κάνουμε κανένα διαγωνισμό.
Υ.Γ.2: Ο συγγραφέας δεν φέρει καμία ευθύνη για τυχόν παρόμοιο κόλλημα με παζλ μετά την ανάγνωση του κειμένου.

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Τί πιο τέλειο???

Να βγαίνεις από το μαγαζί και να έχει ξημερώσει για τα καλά…


(Και να γραφείς στο blog σου ενώ με το ζόρι πατάς τα πλήκτρα)


ΠΥΡΗΝΙΚΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ!!! Όπως θα έπρεπε να είναι άλλωστε.

Η τελευταία βδομάδα ηταν πραγματικά ενα χτύπημα απ' την κόλαση! Χεχε!

Το ηθικό στα ύψη και συνεχίζουμε...


Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Μέρφυ vs. Κοέλιου

Ο νόμος του Μέρφυ προστάζει πως ότι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Και πως όταν προσπαθείς να επιτύχεις κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίων σου έτσι ώστε να μην τα καταφέρεις.

Από την άλλη όμως, ο αλχημιστής στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πάουλο Κοέλιου υποστηρίζει πως "Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί στο να το αποκτήσεις".

Ποιόν απ' τους δυο να πιστέψεις άραγε;

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Good times, bad times

Ο τίτλος παρμένος απο τραγούδι σαλονικιώτικης μπάντας που ακούω γράφοντας. Βασικά τα λέει όλα. Για τη χρονιά που μας πέρασε εννοω. Καλές και κακές στιγμές. Και γιατί να τα λεω αυτά τωρα (θα αναρωτηθεί καποιος περίεργος)? Τα λέω αυτα τώρα γιατί είναι στάνταρ πράγματα που μπορείς να γράψεις το πρώτο post της χρονιάς, έτσι απλα για να σου δώσουν ώθηση. Και χρειάζομαι μια ώθηση γιατι αυτο το ηλεκτρονικό ημερολόγιο κάποτε το λάτρευα και εδω και πολυ καιρο το έχω παραμερίσει πάρα πολύ. Η δικαιολογία μου ειναι ότι δεν έχω έμπνευση να γράφω πράγματα πλέον. Μπα... νομίζω οτι λεω μαλακίες! Αν ήθελα να γράψω θα το προσπαθούσα έστω. Και αν δεν μπορούσα τότε οκ, πάω πασο, να τα παρατήσω. Αυτό που συμβαίνει ειναι οτι δεν θέλω μάλλον. Λεω μάλλον γιατι και γω δεν εχω ανακαλύψει τον λόγο. Βασικά οχι, παλι κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Νομίζω οτι ξερω τον λόγο απλά δεν τον μοιράζομαι εδω μέσα. Τέλος.

Το ξέρατε οτι αναμεσα στις 5 και στις 6 ο κοσμος βγάζει το σκύλο του βόλτα? Να πω την αληθεια ειναι δικη μου διαπίστωση! Απλα ερχόμενος σπίτι μου παρατήρησα όλων των ειδων τα σκυλια και παράλληλα όλων των ειδών τους ανθρώπους να τα κρατουν με λουράκι. Δυστηχώς δεν είδα κανένα σκυλάκι να τρέχει/παίζει ελεύθερο. Αλλα τί να κάνεις? (Να μαλώνεις? Χαχα) Έτσι είναι αυτά! Δεν βρίσκεις έυκολα σκυλί σαν την Μπρούνα!!! Ναι, εκεί ήθελα να καταλήξω. Και να παραθέσω και μια καταπληκτική φωτογραφια της! Ορίστε!



Πω! πάντα όταν έγραφα δεν έμπαινα στην θέση αυτού που διαβάζει τα γραφόμενά μου. (Γενικά, για να πω την αλήθεια ποτέ δεν μπαίνω στη θέση κάποιου και δέξου το σαν σφάλμα) Φαντάζομαι που λέτε να μπαίνει κάποιος στο blog μου και να βλέπει ένα ψιλομεγάλο κείμενο και να το κλείνει αμέσως λέγοντας απο μέσα του "Τι μαλακίες καθετε και γράφει ο τύπος?!?". Όπως ακριβώς δηλαδή κάνω και γω συχνά πυκνά. Με άτομα τα όποια δεν με ενδιαφέρει να δω τι γράφουν εννοείτε (ας το ξεκαθαρίσω). Αλλά μόλις σκέφτομαι κάτι τέτοιο και πάω να κόψω πράγματα ή να σταματήσω εκεί, αναπτύσεται μια άλλη σκέψη! Τι με νοιάζει εμένα αν βαριεται κάποιος να διαβάσει όλα αυτά που γράφω? Για την πάρτη μου γράφω. Σ'όποιον δεν αρέσουν ή βαριέται να πάρει το μπουλελέ! Σωστά ε? Έλα όμως που μετά σκέφτομαι το εξης: αν δεν σκέφτομαι αυτόν που θα το διαβάσει γιατί το γράφω? Αρα το γράφω γιατι θέλω να το διαβάσουν κάποιοι, έτσι? Και επικρατεί ένα μπάχαλο σκέψεων το οποίο διαβάζεις τώρα και μπορει να έχεις κουραστεί...... Αλλα ξέρεις κάτι? Δεν με νοιάζει.... :-P


Η φάση, που λέτε, είναι Δυτική Μακεδονία. Με τη σειρά: Κοζάνη-Φλώρινα-Γρεβενά-Καστοριά. Επαρχία, παρακμή, καγκουριά, cultίλα, τρέλα, κρύο, γνωριμίες, κοινόβιο, εθνίκια, καρναβάλια, φωτιές, 200 χλμ. για μια μπαρότσαρκα ρεεεε!!!

Νιώθω κάπως ωραία τώρα που επιτέλους έγραψα κάτι (έστω και ασήμαντα πράγματα...) στο blog μου. Δεν έχω ιδέα πότε θα είναι η επόμενη φορά που θα γράψω. Τα λέμε πάντως!

(Ένα σφίξιμο και μια αβεβαιότητα λίγο πριν πατήσω το κουμπί για να ανένει το κείμενο. Άραγε είμαι σίγουρος οτι θελω να τα πώ όλα αυτά? Αν το διαβάζεις σημαίνει πως είμαι...)