Λήθη

Πόσο όμορφα και αθώα χρόνια... Περασμένα χρόνια. Μου προκαλεί εντύπωση το πόσο συγκινήθηκα χθές βράδυ αλλά και τώρα ακόμη που το γράφω. Γύρισα βράδυ, όχι πολύ αργά, σπίτι με το ποδήλατο και κάθησα να πάρω καμιά ανάσα πριν ανέβω πάνω...

Ήταν ήσυχα. Πολύ ήσυχα! Ξαφνιάστηκα! Κάθισα στο πεζούλι που επι χρόνια μαζευόμασταν και περνούσαμε όλη τη μέρα εκεί. Παίζαμε και ποδόσφαιρο στο πεζοδρόμιο. Κι ας ήταν στενό, κι ας το ένα τέρμα δεν είχε δέντρο για δεξί δοκάρι, κι ας είχαμε ήδη παίξει όλο το πρωι και όλο το απόγεμα. Είμασταν ακόυραστοι. Παιδιά!!! Καμιά φορά που ερχόντουσαν στη γειτονιά μαζί μας και ο Π. ή ο Γ. που ήταν μεγαλύτεροι, όλοι αφοσιωμένοι μόνο αυτούς προσέχαμε. Ιστορίες απο το Γυμνάσιο μας έλεγαν, θυμάμε, και εμείς με τέτοια προσμονή θέλαμε να μεγαλώσουμε οι βλάκες...
Κρυφτό. Τι μεγάλο κεφάλαιο για τα παιδικά μου χρόνια! Το αθάνατο παιχνίδι!
Το πρώτο μου ποδήλατο. Βούτες μέχρι να μάθω...
Κοιτάω ξανά την άδεια γειτονιά... Μου λείπει ρε γαμώτο! Και έχω αρχίσει να πιστεύω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα πια. Τώρα κανείς δεν θα ασχοληθεί με την γειτονιά μας... Με την κολώνα που τότε είχαν γραφτεί οι πρώτοι "έρωτες". Γ+Α, Χ+Δ.. Κανείς δεν θα μάθει ποιά ήταν η μπροστά και ποιά η πίσω γειτονιά..

Τώρα τα παιδιά κάθονται στα σκαλοπάτια. Κάνουν skate και κάθονται γύρω απο ένα κινιτό τηλέφωνο για να ακούσουν μουσική ή να βλέπουν έναν να παίζει παιχνίδια! Και τι δεν θα 'δινα για να γινόμουν ξανά 10 χρονών... σπόρος!

Μελαγχόλησα... Έβαλα το ποδήλατο στην αποθηκούλα. Μέχρι και αυτό με συγκίνησε. Ακριβώς όπως έκανα τότε. . . τότε...

"I still feel like a child" -Aaron