Είσαι σε έναν βάλτο. Θέλεις να βγείς, δεν αντέχεις άλλο. Σε έχει πνίξει... Παλεύεις απεγνωσμένα να βγείς μα ότι και να κάνεις νιώθεις πως είναι ανούσιο. Είσαι πάλι στο ίδιο σημείο. Στο σημείο που νευριάζεις επειδή βρίσκεσαι εκεί χωμένος. Θέλεις να ξεφύγεις απο τη θέση που πασχίζεις να μην είσαι εκεί και όμως είσαι... Ο βάλτος είναι τα προβλήματα της ίδιας σου της ζωής. Τα έμπόδια που πρέπει να ξεπεράσεις. Μη κολλήσεις εκεί. Προχώρα!
Βρίσκεσαι τώρα σε ένα πλοίο. Στη πλώρη του πλοίου. Δε ξέρεις που πας. Δε σε νοιάζει κιολλάς... Ο αέρας σε αναζωογονεί. Γεμίζεις τα πνευμόνια σου κ ονειρεύεσαι. Και πετάς με μιας σε μέρη άγνωστα μα φανταστικά, εύφορα, που σε γεμίζουν χαρά όσο τίποτε άλλο... Το πλοίο αυτό λοιπόν είναι η ελπίδα και η δύναμη που έχεις ώστε να συνεχίσεις να ζείς. Όχι απλά να ζεις αλλά να απολαμβάνεις τη ζωή. Τη ζωή σου. Όπως και να ναι αυτή. Την κάθε της στιγμή, καλή ή κακή. Οι καλές θα μείνουν χαραγμένες, οι κακές θα ξεθωριάσουν και οι περισσότερες θα σβήσουν...
Αρκεί να βρείς αυτή τη δύναμη που κρύβεις μέσα σου... Όλοι μας την έχουμε... Να ξεκολλήσουμε απ' τον βάλτο που μας φέρνει τη μιζέρια. Να βρούμε λοιπόν το πλοίο των ονείρων μας!
Τον ήχο απο σπάσιμο πιάτου ή ποτηριού στο σπίτι.
Την μεγάλη αναμονή για λεωφορείο.
Τις παλιές ελληνικές ταινίες και τις -δήθεν- αστείες ατάκες αυτών.
Τις μύγες όταν κάθονται πάνω μου.
Το καλό παγωτό φράουλα σε κυπελάκι.
Τις βραδυνές βόλτες με το ποδήλατο, παρέα με δροσερό αεράκι.
Να συναντάω γνωστούς που έχω να δω πολλά χρόνια και να τα λέμε για λίγο.
