Περνάμε απο κέντρο και ο κόσμος λιάζεται και χύνεται μπροστά σου σε κάθε διαβαση πεζων, πιο κάτω: πανεπιστήμια και καποιοι οι οποίοι εχουν μαθημα μαλλον "την κάνουν" σιγα-σιγα για φαϊ ή καφέ. Η διαδρομή είναι πιο όμορφη όσο περνάει η ώρα. Ανθισμένα δεντρα κάνουν πυκνή σκια και καθώς το λεφορείο τρέχει εσύ κλείνεις τα μάτια και απολαμβάνεις τον αέρα που σε χτυπάει στο πρόσωπο. Κάποιος απο πίσω ενοχλήθηκε απο το παράθυρο αλλα δεν είπε κουβέντα. Μαλλον δεν ήθελε να με αποσπάσει απο τη νιρβάνα μου. Πήγε απλα στη δίπλα θέση. Όταν σκέφτομαι αυτο που μου πες προχθές οτι δεν ξεσπάω είναι μύθος. Απλά το κάνω με τον δικό μου τρόπο! Ακουμπάω το κεφάλι στο παράθυρο, ανοίγω διαπλατα τα μάτια μου χωρίς να φοράω γυαλιά ηλίου, ΣΚΑΩ ΧΑΜΟΓΕΛΑ και τραγουδάω.
Φιλιά και χαμόγελα λοιπόν σε όλους!
