Παζλ

Το post κανονικά έπρεπε να γραφτεί και να ανέβει προχθες το βραδυ στις 4.00 όταν και επιτέλους ολοκληρώθηκε το κόλλημα του τελευταίου μήνα..... το παζλ! Ένιωσα, που λέτε, τέτοια ευχαρίστηση όταν έβαζα το χιλιοστό και τελευταίο κομμάτι του παζλ στη θέση του. Ηδονή! :P
Στο τριπάκι του να κάνω παζλ με έβαλε η Λ. όταν ένα βράδυ κατα τη διάρκεια κάτι τσίπουρων άρχισε να μου μιλάει για ένα παζλ-πίνακα ζωγραφικής που έκανε. Αυτό μάλλον αποτυπώθηκε στο υποσυνειδητό μου (είπαμε, το μυαλό καποιες φορές παίζει περίεργα παιχνίδια) και ξύπνησα με μια όρεξη να ξεκινήσω και να κάνω ένα παζλ. Πήγα σε γνωστο και μεγάλο πολυκατάστημα στα Ανατολικά και εκει βρήκα ενα παζλ που απεικόνιζε μια πολυ ωραία φωτογραφία η οποία τυχαινε να την ξέρω και να μ'αρέσει πολύ. Άργησα όμως λίγο να το επιλέξω γιατι η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη και ισως με δυσκόλευε. Το αίμα μου έβραζε για παζλ και έτσι το πήρα και ξεκίνησα την ίδια κιόλας μέρα.

Ορίστε το κουτί του παζλ. Η φωτογραφία απεικονίζει κάποιους εργάτες, οι οποίοι χτίζουν εναν ουρανοξυστη στην Αμέρικα, εν ώρα γεύματος και διαλείμματος. Lunchtime ο τίτλος.


Πρώτα έκανα το περίγραμμα. Το πιο έυκολο. Μέσα σε περίπου 1.5 ώρα. Voilà!


Μετά συνέχισα φτιάχνοντας το μόνο κομμάτι που με βοηθούσαν τα χρώματα (ποια χρώματα δηλαδη σε ασπρομαυρη φωτογραφία... το ασπρο και το μαυρο, έστω). Μέσα σε 2 ή 3 μέρες είχα τελειώσει με τους άμοιρους τους εργάτες.


Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα (που λέει και ο Sakis) σκέφτηκα. Μου έμενε το κάτω μισό μέρος που ήταν γεμάτο γκρι θολές πολυκατοικίες και το πάνω μισό μέρος που ήταν γκρι ουρανός.
I was fucked up που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Την γαμήσαμε σε ελεύθερη μετάφραση.
Ξεκίνησα με το μισό κάτω μιας και είχε κάποια σχέδια που θα βοηθούσαν και δεν ήταν σκέτο γκρι όπως ο ουρανός. Βέβαια η κάψα για να κάνω παζλ μου είχε φύγει κάπως και έτσι σε κάποιες φάσεις έμοιζε να κάνω αγγαρεία. Αλλά μετά το πέρασμα ενός εύλογου χρονικού διαστήματος (α ρε γιατρέ) τελείωσε και το κάτω μισό.


Έπρεπε να περάσει περίπου 1.5 βδομάδα για να πάρω απόφαση να ξεκινήσω το δύσκολο κομμάτι. Προχθές λοιπόν, Κυριακή βράδυ, έμεινα μέσα καθώς όλη η μέρα ήταν κουραστική (αλλά γαμάτη!) και κατα τις 12 το βράδυ είμαι έτοιμος να αρχίσω. Το "Wish you were here" στο cd player και πάμε! Ακολούθησε "Dark side of the Moon" ενώ είχα αρχίσει να μπαίνω στο νόημα, και "The Wall 2" όταν πλέον είχα πάρει φόρα. Τέλος, "The Wall 1" για σβήσιμο και κανένα 10λεπτο μετά το τέλος του cd τοποθετούσα το τελευταίο κομματάκι του παζλ στη θέση του. Το ρολόι βαρούσε 4 τα ξημερώματα και εγω έπρεπε να σηκωθώ απο τις 7.30. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν αυτές οι ώρες και πότε το cd player καταβρόχθισε 4 κορυφαια albums. Αλλά στην τελική αυτο επιζητούσα, να περνάω ξέγνοιαστα και δημιουργικά τις ελεύθερες ώρες. Και τα κατάφερα! Αλλα τώρα με βλέπω να κάνω ξανά παζλ σε καναν χρόνο... Θέλω το διαλειμμα μου βλέπετε.

Τσιμπήστε και την τελευταία φωτογραφία για σήμερα με το παζλ τελειωμένο και έτοιμο για κορνίζωμα!


Αυτό λοιπόν ήταν το κόλλημα μου για τον τελευταιο περίπου 1 μήνα.
Τα λέμε!

Υ.Γ.1: Τα σχόλια του τύπου "Τι; Μόνο 1000 κομμάτια ρε φλώρε; Εγώ είχα κάνει ένα με 20000 κομμάτια." ή "Που το είδες το δύσκολο; Εγω είχα κάνει ένα παζλ, τον νυχτερινο ουρανό με μόνο ένα αστέρι" δεν θα μου ρίξουν το ηθικό. Στο κάτω-κάτω δεν κάνουμε κανένα διαγωνισμό.
Υ.Γ.2: Ο συγγραφέας δεν φέρει καμία ευθύνη για τυχόν παρόμοιο κόλλημα με παζλ μετά την ανάγνωση του κειμένου.