παραλήρημα

Έτσι θέλω να ξυπνάω κάθε πρωί. Με τον ήλιο να με τυφλώνει, τον αέρα να μου παγώνει το πρόσωπο, τον καφέ όμως να με ζεσταίνει και τους beirut να μου φτιάχνουν τη διάθεση. Για κάποιο λόγο θυμήθηκα εκείνο το πρωινό στο πλοίο που πιάναμε λιμάνι στη Θεσ/νίκη και σε 'ψαχνα παντού. Οι γλάροι εκμεταλεύονταν τα μικρά παιδιά για να πάρουν το πρωινό τους. Και με το που κατεβήκαμε απ' το πλοίο σου 'πα ψέμματα ότι δεν πάω προς το σπίτι γιατί για κάποιο λόγο ήθελα να σε αποφύγω. Και 2 λεπτά μετά μάθαινα τα "χαρμόσυνα". Άλλες 18 μέρες απόλυτης ελευθερίας. Τζάμπα όμως η γκρίνια στη τελική γιατί υπάρχουν και χειρότερα.

~

Και είναι και τα σκυλιά. Ζητούν αγάπη, χάδια, προσοχή αλλά παίρνουν μισος, κλωτσια και απαξιωση.
Εχουν μαθει βλεπεις να τα χαιδευουν με τις λασπωμενες αρβυλες. Καμια φορα που τα χαιδευεις με τα χερια, οταν δεν σε κοιτουν οι απεναντι μη σε κακολογησουν κιολλας, νομιζεις οτι δεν το απολαμβανουν γιατι εχουν μαθει διαφορετικα. Σε 190 μερες "ξημερωνει" και δυναμωνεις... "Σ αυτα τα μερη τα δηθεν να μην με ξαναπας", καποιος πλησιαζει, χαμηλωνεις.

~

Ξαφνου 'φλασια' το περσινο καλοκαιρι, στην τρομακτικη παραλια με τους βραχους. μοναδικη παρεα ενα παναρχαιο λικερ και μια νυχτεριδα. Το μυστηριο με το "τσιό" παραμενει ακομη αλυτο. Επικες συζητησεις για τις γυναικες της ζωης μας. Και λιγες μερες μετα ξαφνικα γιναμε τα παιδια με τις αιωρες. Σε μια συμπτωση απ αυτες που δυσκολα χωνευεις.

~

Θυμαμαι πως παλια ουτε στην ψυχη δεν πιστευα αλλα τωρα... τριγυρνω και εχω μονο ενα ευρω. Για καποιο ανεξηγητο λογο το ξοδευω και περνω μπυρα. Δεν μου κανει κεφι -περιεργο- και καποιος στο δρομο μου ζηταει μια γουλια, του την δινω και δεν την παιρνω ποτε πισω, συνεχιζω. Νιωθω ενα σφιξιμο στο στηθος, στο στομαχι... Δεν μπορει, ειναι η μονη αποδειξη οτι υπαρχει ψυχη.

~

Ειναι και αυτοι οι γαμημενοι φαροι απο τα περιπολικα και τις κωλομηχανες που με εχουν αποσυντονησει...

~

Που ειχα μεινει; Α ναι εδω στο γνωστο μπαλκονακι του 2ου οροφου. Μπυρα με ουισκι και Underground Youth. Ζητησα να μην με ενοχλησει κανεις και δεν το χω μετανιωσει. Σου ειπα με μιση καρδια "καλα να περασεις και να προσεχεις" αλλα εννοουσα "μην φυγεις κατσε εδω να μιλαμε ολο το βραδυ". Και τωρα απλα πειραζω μια φωτογραφια, της βαζω λεζαντα. Ο χρονος θα δειξει αν ηταν οντως ενα απ τα καλυτερα πρωινα που εχω ζησει ή μια παρωχυμενη συναισθηματικη μαλακια μου.

~ το μόνο που 'θελα να φεύγαμε μαζί ~