"Τον καιρό που μ' αγαπούσες με ρωτάς ένα πρωί 

στην κουβέντα μας απάνω, τι είναι άραγε η ζωή

τότε γύρισα και σου είπα για άλλους είναι το κρασί,

γι' άλλους δόξα, γι' άλλους πλούτη, μα για μένα είσαι εσύ.

Τώρα που άλλαξε η καρδιά σου και έναν άλλον αγαπάς,

απορείς μου λεν' ακόμα η δική μου πως χτυπά,

μήπως τάχα σαν και μένα δεν ειν' άνθρωποι πολλοί...

από μέσα πεθαμένοι και απ' έξω ζωντανοί."