Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016
Διείσδυση
εσείς οι άνθρωποι
προσπαθείτε να μπείτε συνέχεια
ο ένας
στο μυαλό του άλλου
και τα καταφέρνετε
μα
δε καταλαβαίνετε
πως
αν
αντι
να προσπαθείτε να σπάσετε
την πόρτα του απέναντι
ανοίγατε την δικιά σας
θα φτάνατε στο ίδιο αποτέλεσμα
και
θα γλιτώνατε δυο σπασμένες πόρτες
αλλά από την άλλη
που να ξέρω κι εγώ
ίσως
οι σπασμένες
πόρτες
να σας φαίνονται ενδιαφερουσες
Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016
α-παλεψιές
και η πρόζα* ξεκινά.
μαύρη μουσική.
όχι γραμμένη ή εκτελεσμένη από μαύρους.
μαύρη κατάθλιψη.
σφίξιμο.
φφ..
άλλη μια.
συμπέρασμα
δεν μ' αρέσει να πίνω μόνος μου.
[you 'll never drink alone]
θέλω να σε πάρω τηλέφωνο και να σου πω,
οτι θέλω να πίνω λιγότερο και να γράφω περισσότερο.
και ξέρω οτι θα συμφωνούσες.
έστω με το να σε 'περνα τηλέφωνο.
καλά δεν με λες.
εμμονικό απ' την άλλη ίσως με λες.
ο τ. λέει οτι έτσι γεννιόμαστε.
άλλη μια περίπτωση που η τύχη δεν χαμογέλασε.
σκατά.
κρίση άγχους πάλι.
να σε πάρω να με ηρεμήσεις. [σκέφτομαι]
μα αν σε ακούσω δεν θα ηρεμήσω. [ξανασκέφτομαι]
πήρα να σου πω να πάρεις το πλοίο και να 'ρθεις.
αλλα τελικά φοβήθηκα.
και άρχισα να λέω άσχετα πράματα.
μέχρι που μου πες
''σκεφτομουν να πάρω το πλοίο και να 'ρθω''
*προζα=
ο πεζος λογος,
το αντιθετο της ποιησης,
λόγος που προχωράει χωρίς διακοπή,
κοινότοπο κείμενο δίχως φαντασία και φτωχό λεξιλόγιο.
μαύρη μουσική.
όχι γραμμένη ή εκτελεσμένη από μαύρους.
μαύρη κατάθλιψη.
σφίξιμο.
φφ..
άλλη μια.
συμπέρασμα
δεν μ' αρέσει να πίνω μόνος μου.
[you 'll never drink alone]
θέλω να σε πάρω τηλέφωνο και να σου πω,
οτι θέλω να πίνω λιγότερο και να γράφω περισσότερο.
και ξέρω οτι θα συμφωνούσες.
έστω με το να σε 'περνα τηλέφωνο.
καλά δεν με λες.
εμμονικό απ' την άλλη ίσως με λες.
ο τ. λέει οτι έτσι γεννιόμαστε.
άλλη μια περίπτωση που η τύχη δεν χαμογέλασε.
σκατά.
κρίση άγχους πάλι.
να σε πάρω να με ηρεμήσεις. [σκέφτομαι]
μα αν σε ακούσω δεν θα ηρεμήσω. [ξανασκέφτομαι]
πήρα να σου πω να πάρεις το πλοίο και να 'ρθεις.
αλλα τελικά φοβήθηκα.
και άρχισα να λέω άσχετα πράματα.
μέχρι που μου πες
''σκεφτομουν να πάρω το πλοίο και να 'ρθω''
ξεκόλλα
*προζα=
ο πεζος λογος,
το αντιθετο της ποιησης,
λόγος που προχωράει χωρίς διακοπή,
κοινότοπο κείμενο δίχως φαντασία και φτωχό λεξιλόγιο.
Κυριακή 24 Ιουλίου 2016
κρυμμενο
Δεν του ειπε ποτε
οτι προτιμουσε να τη σκοτωσει, απο το να τη φιλαει στο μετωπο κι οχι στα χειλη.
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016
"Τον καιρό που μ' αγαπούσες με ρωτάς ένα πρωί
στην κουβέντα μας απάνω, τι είναι άραγε η ζωή
τότε γύρισα και σου είπα για άλλους είναι το κρασί,
γι' άλλους δόξα, γι' άλλους πλούτη, μα για μένα είσαι εσύ.
Τώρα που άλλαξε η καρδιά σου και έναν άλλον αγαπάς,
απορείς μου λεν' ακόμα η δική μου πως χτυπά,
μήπως τάχα σαν και μένα δεν ειν' άνθρωποι πολλοί...
από μέσα πεθαμένοι και απ' έξω ζωντανοί."
Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016
βρες μου εσύ έναν τίτλο
απλά σκάσε και γράφε.
νομίζω πως δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που να μην σε σκεφτώ.
δεν μπορώ να πιστέψω πως στ' αλήθεια το κάνω.
μετά από τόσους μήνες.
αναβολή στην αναβολή.
κάθε βράδυ τα ίδια. θα γυρίσω, θα γράψω. [μάντεψε τι φταίει]
καίμε τα μυαλά μας
και μαυρίζουμε τα πνευμόνια μας
και τα σκέφτομαι όλα αυτά καθώς ψάχνω ένα μέρος για να κατουρήσω.
προχωράω λίγο πιο πέρα από την πιάτσα των ταξί.
δεν έχω όρεξη να ακούσω κανέναν μαλάκα να μου λέει
"τι κάνεις εκεί ρε παλίκαρε (sic);"
"τι κάνεις εκεί ρε παλίκαρε (sic);"
πήγα αρκετά μακριά.
ξανασκέφτομαι.
προσπαθώ βασικά.
προσπαθώ βασικά.
χάος.
βγάζω το κινητό μου να σημειώσω κάτι.
αυτό όμως θέλει να πετάξει μέσα απ τα χέρια μου.
δεν μπορώ να γράψω μάλλον.
[καλά είμαι... ναι]
τρελή βόλτα.
περνάς από μπάτσους μπροστά απ' τη βουλή
μα έχεις κρυμμένο το χο στου ποδηλάτου τη χειρολαβή.
και μετά...
ξημέρωμα, αθήνα, τομπλερον. [31052015]
ο χρόνος είναι αδυσώπητος.
δεν σταματάει ποτέ. -π
και κάθε βράδυ αγκαλιάζω άψυχα μαξιλάρια αφού δεν είσαι εδώ.
θέλω να σε πάρω τηλέφωνο και να σου πω "σ' αγαπάω και άντε γαμήσου".
ή μήπως "άντε γαμήσου, σ' αγαπάω";
[αλλα δεν το 'χω]
κλείνω.
παγιδευμένοι σε μια δίνη αντιφάσεων
βολοδέρνουμε στα βάθη της νύχτας
Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2015
Κυριακή 13 Απριλίου 2014
[χωρίς τίτλο]
εϊ
δεν είμαι καλά
παρανοώ
θελω πολυ να σ'ακουω
να μου πείς οτι μ'αγαπάς ακόμη
αν το δεις παρε με
ακόμα κι αν σου χω πει να μην το κάνεις.
δεν είμαι καλά
παρανοώ
θελω πολυ να σ'ακουω
να μου πείς οτι μ'αγαπάς ακόμη
αν το δεις παρε με
ακόμα κι αν σου χω πει να μην το κάνεις.
Τετάρτη 19 Μαρτίου 2014
παραλήρημα
Έτσι θέλω να ξυπνάω κάθε πρωί. Με τον ήλιο να με τυφλώνει, τον αέρα να μου παγώνει το πρόσωπο, τον καφέ όμως να με ζεσταίνει και τους beirut να μου φτιάχνουν τη διάθεση. Για κάποιο λόγο θυμήθηκα εκείνο το πρωινό στο πλοίο που πιάναμε λιμάνι στη Θεσ/νίκη και σε 'ψαχνα παντού. Οι γλάροι εκμεταλεύονταν τα μικρά παιδιά για να πάρουν το πρωινό τους. Και με το που κατεβήκαμε απ' το πλοίο σου 'πα ψέμματα ότι δεν πάω προς το σπίτι γιατί για κάποιο λόγο ήθελα να σε αποφύγω. Και 2 λεπτά μετά μάθαινα τα "χαρμόσυνα". Άλλες 18 μέρες απόλυτης ελευθερίας. Τζάμπα όμως η γκρίνια στη τελική γιατί υπάρχουν και χειρότερα.
Και είναι και τα σκυλιά. Ζητούν αγάπη, χάδια, προσοχή αλλά παίρνουν μισος, κλωτσια και απαξιωση.
Εχουν μαθει βλεπεις να τα χαιδευουν με τις λασπωμενες αρβυλες. Καμια φορα που τα χαιδευεις με τα χερια, οταν δεν σε κοιτουν οι απεναντι μη σε κακολογησουν κιολλας, νομιζεις οτι δεν το απολαμβανουν γιατι εχουν μαθει διαφορετικα. Σε 190 μερες "ξημερωνει" και δυναμωνεις... "Σ αυτα τα μερη τα δηθεν να μην με ξαναπας", καποιος πλησιαζει, χαμηλωνεις.
Ξαφνου 'φλασια' το περσινο καλοκαιρι, στην τρομακτικη παραλια με τους βραχους. μοναδικη παρεα ενα παναρχαιο λικερ και μια νυχτεριδα. Το μυστηριο με το "τσιό" παραμενει ακομη αλυτο. Επικες συζητησεις για τις γυναικες της ζωης μας. Και λιγες μερες μετα ξαφνικα γιναμε τα παιδια με τις αιωρες. Σε μια συμπτωση απ αυτες που δυσκολα χωνευεις.
Θυμαμαι πως παλια ουτε στην ψυχη δεν πιστευα αλλα τωρα... τριγυρνω και εχω μονο ενα ευρω. Για καποιο ανεξηγητο λογο το ξοδευω και περνω μπυρα. Δεν μου κανει κεφι -περιεργο- και καποιος στο δρομο μου ζηταει μια γουλια, του την δινω και δεν την παιρνω ποτε πισω, συνεχιζω. Νιωθω ενα σφιξιμο στο στηθος, στο στομαχι... Δεν μπορει, ειναι η μονη αποδειξη οτι υπαρχει ψυχη.
Ειναι και αυτοι οι γαμημενοι φαροι απο τα περιπολικα και τις κωλομηχανες που με εχουν αποσυντονησει...
~
Που ειχα μεινει; Α ναι εδω στο γνωστο μπαλκονακι του 2ου οροφου. Μπυρα με ουισκι και Underground Youth. Ζητησα να μην με ενοχλησει κανεις και δεν το χω μετανιωσει. Σου ειπα με μιση καρδια "καλα να περασεις και να προσεχεις" αλλα εννοουσα "μην φυγεις κατσε εδω να μιλαμε ολο το βραδυ". Και τωρα απλα πειραζω μια φωτογραφια, της βαζω λεζαντα. Ο χρονος θα δειξει αν ηταν οντως ενα απ τα καλυτερα πρωινα που εχω ζησει ή μια παρωχυμενη συναισθηματικη μαλακια μου.
~
Εχουν μαθει βλεπεις να τα χαιδευουν με τις λασπωμενες αρβυλες. Καμια φορα που τα χαιδευεις με τα χερια, οταν δεν σε κοιτουν οι απεναντι μη σε κακολογησουν κιολλας, νομιζεις οτι δεν το απολαμβανουν γιατι εχουν μαθει διαφορετικα. Σε 190 μερες "ξημερωνει" και δυναμωνεις... "Σ αυτα τα μερη τα δηθεν να μην με ξαναπας", καποιος πλησιαζει, χαμηλωνεις.
~
~
Θυμαμαι πως παλια ουτε στην ψυχη δεν πιστευα αλλα τωρα... τριγυρνω και εχω μονο ενα ευρω. Για καποιο ανεξηγητο λογο το ξοδευω και περνω μπυρα. Δεν μου κανει κεφι -περιεργο- και καποιος στο δρομο μου ζηταει μια γουλια, του την δινω και δεν την παιρνω ποτε πισω, συνεχιζω. Νιωθω ενα σφιξιμο στο στηθος, στο στομαχι... Δεν μπορει, ειναι η μονη αποδειξη οτι υπαρχει ψυχη.
~
Ειναι και αυτοι οι γαμημενοι φαροι απο τα περιπολικα και τις κωλομηχανες που με εχουν αποσυντονησει...
~
Που ειχα μεινει; Α ναι εδω στο γνωστο μπαλκονακι του 2ου οροφου. Μπυρα με ουισκι και Underground Youth. Ζητησα να μην με ενοχλησει κανεις και δεν το χω μετανιωσει. Σου ειπα με μιση καρδια "καλα να περασεις και να προσεχεις" αλλα εννοουσα "μην φυγεις κατσε εδω να μιλαμε ολο το βραδυ". Και τωρα απλα πειραζω μια φωτογραφια, της βαζω λεζαντα. Ο χρονος θα δειξει αν ηταν οντως ενα απ τα καλυτερα πρωινα που εχω ζησει ή μια παρωχυμενη συναισθηματικη μαλακια μου.
~ το μόνο που 'θελα να φεύγαμε μαζί ~
Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012
Σαλόνικα 80's
Μετά το χθεσινοβραδυνό πέρασμα απο την terraτσα βρέθηκα σπίτι με το πιο πρόσφατο τευχος "Τα Κουρέλια". Κανονικά θα 'πρεπε να διαβάζω μανιωδώς για την εξεταστική αλλά εντάξει μόλις έφαγα και δικαιούμαι λίγη μεσημεριανή σιέστα. Άσε που έχω και τόσα στο μυαλό μου που είναι ψιλοαδύνατον να συγκεντρωθώ...
Τελοσπάντων, στο θέμα μας τώρα. "Τα Κουρέλια" τευχος 8, Μάιος '12. Το ανοίγω και διαβάζω στον πρόλογο σε ποιούς αφιερώνεται το παρόν έντυπο. Αφιερωμένο λοιπόν "...στους πάνκηδες του Ντορέ ('80-'85) που ποτέ δεν ήταν πανκιά...". Σκάω χαμόγελο και μ'αρέσει!
Μου 'χες πει αρκετές ιστορίες για εκείνη την εποχή. Ο έφηβος που το βαλε σκοπό να έρθει απο την επαρχία στη όμορφη Θεσσαλονίκη για σπουδές. Και για ΖΩΗ φυσικά. Αράζατε εκεί στο Ντορέ με τις ώρες. Εκεί έπαθες και τον μηνίσκο στο γόνατο, παίζοντας μπάλα στο παρκάκι απέναντι απο τον Λ. Πύργο. Αλλά ήταν σαν να μην έπαθες ποτέ μηνίσκο γιατί τα σουτάκια που μου ριχνες στο γήπεδο ήταν πάντα βολίδες (ή μάλλον τωρα που το σκέφτομαι εγώ ήμουν πολύ μικρός). Και τα παιδιά απο το έντυπο έχουν δίκιο, γιατί ποτέ δεν ήσουν πάνκης, άσχετα που άκουγες και πανκ μουσική.
Όταν στα 16-17 μου έμαθες οτι βγαίνω στη Προξ. Κορομηλά και την Χρυσ. Σμύρνης μου είπες πως και σείς όταν δεν ήσασταν στο Ντορέ την πέφτατε έξω απο το Μπερλίν. Και όταν σε ρώτησα "Γιατί απ'έξω;" μου απάντησες με φυσικότητα "Γιατί δεν είχαμε φράνγκα".
Δεν διαφέραμε και πολύ, γιατί όταν πριν απο 3 μήνες όταν στο σπίτι στην Αμύντα το ξημερώναμε πίνοντας κονιάκ, ακούγοντας Νick Cave και διαβάζοντας Μπουκόφσκι είχα συνεχώς στο μυαλό μου τις ιστορίες του Φ. που μου έλεγε πως πάνω κάτω αυτά κάνατε και σεις. Και ο Φ. τώρα τις λέει καλά τις ιστορίες αλλά τότε πίσω στο '86 σαν είχε για τρελούς και για μέθυσους μιας και ήταν και κάτα 10 χρόνια μικρότερος.
Α! Επίσης είδα -επιτέλους- και την ταινία "Pink Floyd:The Wall". Άσχετα που έπι χρόνια σκονιζόταν στο συρτάρι με τις βιντεοκασέτες. Εγώ την είδα σε HD βλέπεις... και να σου πω την αλήθεια καλύτερα που δεν την είχα δει πιο μικρός. Ναι αυτη η ταινία βλέπεις έχει τρελό νόημα για μένα. Πως να στο πω; Είναι ένας πολύ μικρός λόγος της ύπαρξης μου! Χεχε!
Έχω και άλλα τόσα πολλά να πω αλλά δεν χρειάζεται. Φτάνουν αυτά. Έτσι απλά μια ιδέα της Θεσσαλονίκης την "αλήτικη" δεκαετία των '80s. Έτσι απλά επειδή σου αφιερώθηκε το τεύχος. Έτσι απλά γιατί αυτό το ηλίθιο χαμόγελο όλη αυτήν την ώρα είναι, περισσότερο, χαράς!
Τελοσπάντων, στο θέμα μας τώρα. "Τα Κουρέλια" τευχος 8, Μάιος '12. Το ανοίγω και διαβάζω στον πρόλογο σε ποιούς αφιερώνεται το παρόν έντυπο. Αφιερωμένο λοιπόν "...στους πάνκηδες του Ντορέ ('80-'85) που ποτέ δεν ήταν πανκιά...". Σκάω χαμόγελο και μ'αρέσει!
Μου 'χες πει αρκετές ιστορίες για εκείνη την εποχή. Ο έφηβος που το βαλε σκοπό να έρθει απο την επαρχία στη όμορφη Θεσσαλονίκη για σπουδές. Και για ΖΩΗ φυσικά. Αράζατε εκεί στο Ντορέ με τις ώρες. Εκεί έπαθες και τον μηνίσκο στο γόνατο, παίζοντας μπάλα στο παρκάκι απέναντι απο τον Λ. Πύργο. Αλλά ήταν σαν να μην έπαθες ποτέ μηνίσκο γιατί τα σουτάκια που μου ριχνες στο γήπεδο ήταν πάντα βολίδες (ή μάλλον τωρα που το σκέφτομαι εγώ ήμουν πολύ μικρός). Και τα παιδιά απο το έντυπο έχουν δίκιο, γιατί ποτέ δεν ήσουν πάνκης, άσχετα που άκουγες και πανκ μουσική.
Όταν στα 16-17 μου έμαθες οτι βγαίνω στη Προξ. Κορομηλά και την Χρυσ. Σμύρνης μου είπες πως και σείς όταν δεν ήσασταν στο Ντορέ την πέφτατε έξω απο το Μπερλίν. Και όταν σε ρώτησα "Γιατί απ'έξω;" μου απάντησες με φυσικότητα "Γιατί δεν είχαμε φράνγκα".
Δεν διαφέραμε και πολύ, γιατί όταν πριν απο 3 μήνες όταν στο σπίτι στην Αμύντα το ξημερώναμε πίνοντας κονιάκ, ακούγοντας Νick Cave και διαβάζοντας Μπουκόφσκι είχα συνεχώς στο μυαλό μου τις ιστορίες του Φ. που μου έλεγε πως πάνω κάτω αυτά κάνατε και σεις. Και ο Φ. τώρα τις λέει καλά τις ιστορίες αλλά τότε πίσω στο '86 σαν είχε για τρελούς και για μέθυσους μιας και ήταν και κάτα 10 χρόνια μικρότερος.
Α! Επίσης είδα -επιτέλους- και την ταινία "Pink Floyd:The Wall". Άσχετα που έπι χρόνια σκονιζόταν στο συρτάρι με τις βιντεοκασέτες. Εγώ την είδα σε HD βλέπεις... και να σου πω την αλήθεια καλύτερα που δεν την είχα δει πιο μικρός. Ναι αυτη η ταινία βλέπεις έχει τρελό νόημα για μένα. Πως να στο πω; Είναι ένας πολύ μικρός λόγος της ύπαρξης μου! Χεχε!
Έχω και άλλα τόσα πολλά να πω αλλά δεν χρειάζεται. Φτάνουν αυτά. Έτσι απλά μια ιδέα της Θεσσαλονίκης την "αλήτικη" δεκαετία των '80s. Έτσι απλά επειδή σου αφιερώθηκε το τεύχος. Έτσι απλά γιατί αυτό το ηλίθιο χαμόγελο όλη αυτήν την ώρα είναι, περισσότερο, χαράς!
"Τα κουρέλια τραγουδάν ακόμη"
Τετάρτη 16 Μαΐου 2012
Εξόριστος Στην Κεντρική Λεωφόρο
"-Είσαι καλά;"
"-Καλά είμαι, πολύ καλα... Τι θα πεί καλά;"
"Είχες πει να 'μαστε φίλοι... δεν είχες κι άδικο."
"-Καλά είμαι, πολύ καλα... Τι θα πεί καλά;"
"Είχες πει να 'μαστε φίλοι... δεν είχες κι άδικο."
Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012
Ο Υπάλληλος (El Emploe)
Ωραίο μικρού μήκους animation! Πραγματικά, αξίζει!
To πρωτοείδα στο ~flaneur~ και το δημοσιεύω και εδώ.
Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012
-.-
Παρασκευή βράδυ και γώ κλεισμένος μες στο σπίτι. Δεν μπορώ να πω πως το απολαμβάνω.
Και η παρέα που έχω εδώ είναι πολύ σάπια. Μόνο Depon των 1000mg, πορτοκάλια για στύψιμο και κάτι περίεργες σημειώσεις για "διεθνείς επιχειρησεις" που πρέπει να διαβάσω.
God dammit... κι έλεγα πως θα τη γλυτώσω.
Άντε και καλό σας παρτάρισμα!!!
Και η παρέα που έχω εδώ είναι πολύ σάπια. Μόνο Depon των 1000mg, πορτοκάλια για στύψιμο και κάτι περίεργες σημειώσεις για "διεθνείς επιχειρησεις" που πρέπει να διαβάσω.
God dammit... κι έλεγα πως θα τη γλυτώσω.
Άντε και καλό σας παρτάρισμα!!!
Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011
Κάτι σαράβαλες ♥
Γυρνάμε απο δω κι απο κει.
Ζούμε μια σκατοζωή.
Σιδηροδέσμιοι της μιζέριας μας.
Ανούσιες μαλακίες επί 6.
Αποφεύγουμε την αλήθεια για να μην στεναχωρήσουμε.
Άλλοτε πάλι στεναχωρούμε για να αποφύγουμε την αλήθεια.
Πες της το! Λες αν ήξερε να ήταν καλύτερα? Όχι.
Συνεχίζουμε την περιπλάνηση.
Πίνουμε, κουβεντιάζουμε, τραγουδάμε, κοιμόμαστε.
Ψαχνουμε για Αγάπη.
Αγάπη που δεν θα βρούμε πουθενά.
Βλέπουμε όνειρα ξανά και ξανά που μας στοιχειώνουν.
Και τα συζητάμε με ανθρώπους ξένους.
Έτσι είναι πιο εύκολα.
Μονοφυλλάκι και ρετσίνα.
Κάπα Τουμπα, ταράτσα και κρύο.
Σκατοκατάσταση ε?
Τι είμαστε τελικά?
Σαράβαλες καρδιές είμαστε ρε. Πάρτο χαμπάρι.
Κάτι σαράβαλες καρδιές, στο τσίρκο της αγάπης.
---------
Πρώτον, αυτό το ποστ σημαίνει πολλά. (όχι για ένα αλλά για δύο άτομα)
Δεύτερον, αφιερώνεται στον Τ. γιατί μου θύμησε οτι έχω αυτό το blog, και χάρηκα που μπαίνει συχνά-πυκνά και τσεκάρει μήπως έγραψα κάτι.
Τρίτον, γράφεται υπό τους ήχους της γνωστής αγαπημένης ισλανδικής μπάντας.
Τέταρτον..... ασ' το καλύτερα (λογοκρισία).
Ζούμε μια σκατοζωή.
Σιδηροδέσμιοι της μιζέριας μας.
Ανούσιες μαλακίες επί 6.
Αποφεύγουμε την αλήθεια για να μην στεναχωρήσουμε.
Άλλοτε πάλι στεναχωρούμε για να αποφύγουμε την αλήθεια.
Πες της το! Λες αν ήξερε να ήταν καλύτερα? Όχι.
Συνεχίζουμε την περιπλάνηση.
Πίνουμε, κουβεντιάζουμε, τραγουδάμε, κοιμόμαστε.
Ψαχνουμε για Αγάπη.
Αγάπη που δεν θα βρούμε πουθενά.
Βλέπουμε όνειρα ξανά και ξανά που μας στοιχειώνουν.
Και τα συζητάμε με ανθρώπους ξένους.
Έτσι είναι πιο εύκολα.
Μονοφυλλάκι και ρετσίνα.
Κάπα Τουμπα, ταράτσα και κρύο.
Σκατοκατάσταση ε?
Τι είμαστε τελικά?
Σαράβαλες καρδιές είμαστε ρε. Πάρτο χαμπάρι.
Κάτι σαράβαλες καρδιές, στο τσίρκο της αγάπης.
---------
Πρώτον, αυτό το ποστ σημαίνει πολλά. (όχι για ένα αλλά για δύο άτομα)
Δεύτερον, αφιερώνεται στον Τ. γιατί μου θύμησε οτι έχω αυτό το blog, και χάρηκα που μπαίνει συχνά-πυκνά και τσεκάρει μήπως έγραψα κάτι.
Τρίτον, γράφεται υπό τους ήχους της γνωστής αγαπημένης ισλανδικής μπάντας.
Τέταρτον..... ασ' το καλύτερα (λογοκρισία).
Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011
Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011
Ανησυχία
Αυτή τη στιγμή κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο συμβαίνει σε μια γειτονιά κάπου στην Α. Τούμπα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ ένα βράδυ Πέμπτης σαν κι' αυτό. Επικρατεί μια ανησυχία λες και κάτι πρόκειτε να συμβεί.
Ισως να φταίει και ο καριόλης ο Μέρφυ -μιας και εγώ δεν μπορώ να το γλεντήσω σήμερα λογω διαβάσματος.
Ας τα πάρουμε απο την αρχή...
Ο μεγάλος σαματάς γίνετε στο τέλος του δρόμου (περίπου 4-5 σπίτια πιο κάτω) όπου μια μεγάλη -οπως τους ακούω- παρέα γλεντάει για κάποιον άγνωστο σε μένα λόγο. Στην διαπασών παίζουν άσματα της Χρύσπας, του Γονίδη και λοιπών λαϊκών καλλιτεχνών. Μάλιστα πριν απο λίγα λεπτά ξεκίνησε και το σπάσιμο πιάτων/ποτηριών. Αυτός ήταν και ο λόγος που με απέσπασε απο το διάβασμα και βγήκα στο μπαλκόνι να δω τι συμβαίνει. Αλλά το φαινόμενο ήταν γενικό.
Απέναντι, στη γωνία, μια φοιτητοπαρέα αράζει και πίνει μπυρόνια τσιμπολογόντας κάτι και συζητώντας για διάφορα θέματα που δεν μπορώ να ακούσω καθαρά.
Τα κλασικά πιτσιρίκια της γειτονιάς (η νέα γενιά!!) συζητούν κι αυτά αρκετα φωναχτά για: μπάλα, γκόμενες, καθηγητές, παιχνίδια, κλπ... Κάποιος έχει κάνει πράξη το τραγούδι "το καλύτερο μπεγλέρι είναι τα κλειδιά στο χέρι" και μπορώ να πω οτι είναι αρκετά εκνευριστικό.
Στην απένταντι πολυκατοικία, στον δεύτερο πατέρας και κόρη απολαμβάνουν ένα τσιγαράκι στο μπαλκόνι και μου δίνουν μια πολύ όμορφη εικόνα με τις κάφτρες τους έτσι όπως παίρνουν φωτιά για 1 δευτερόλεπτο και μετά ξανασιγοκαίνε.
Ακριβώς απο πάνω η υπερ-σέξυ μάνα, φορώντας κλασικα το φουλ αποκαλυπτικο ροζ σορτσακι ύπνου, παιχνιδιαρίζει με τον 3χρονο (?) γιο της και εγώ αναρωτιέμαι πως και έτσι το σκασμένο δεν κοιμάται τέτοια ώρα.
Ακριβώς δίπλα, ο Ν. κατάφερε μετά απο πολλές διαβουλεύσεις να βάλει τα παιδιά του για ύπνο και αράζει μπροστά στην οθόνη του laptop του. Μπορεί να blogάρει κι αυτός όπως και γω... Ποιός ξέρει;
Ολα αυτά λοιπόν, λαμβάνουν μέρος στη -κατα τ'άλλα- ήσυχη γειτονιά μου γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα.
ΕΝΑ πράγμα μόνο είναι σίγουρο. Οτι η κυρα Αμαλία κοιμάται του καλού καιρού, γιατί αν δεν κοιμόταν δεν θα επέτρεπε τίποτα απ'όλα αυτά να συμβούν. Πρόκειτε για την αθάνατη γιαγιά που μένει στο ημι-ισόγειο και έχει κράξει γενιές και γενιές παιδιών για φασαρία. (Είμαι σίγουρος οτι κάθε γειτονιά έχει μια τέτοια γιαγιά)
Ισως φαίνετε λίγο κουτσομπολίστικο αυτό που κάνω αλλα δεν βαριέσαι....;
Καλό σας βράδυ και καλό ξημέρωμα.
Ισως να φταίει και ο καριόλης ο Μέρφυ -μιας και εγώ δεν μπορώ να το γλεντήσω σήμερα λογω διαβάσματος.
Ας τα πάρουμε απο την αρχή...
Ο μεγάλος σαματάς γίνετε στο τέλος του δρόμου (περίπου 4-5 σπίτια πιο κάτω) όπου μια μεγάλη -οπως τους ακούω- παρέα γλεντάει για κάποιον άγνωστο σε μένα λόγο. Στην διαπασών παίζουν άσματα της Χρύσπας, του Γονίδη και λοιπών λαϊκών καλλιτεχνών. Μάλιστα πριν απο λίγα λεπτά ξεκίνησε και το σπάσιμο πιάτων/ποτηριών. Αυτός ήταν και ο λόγος που με απέσπασε απο το διάβασμα και βγήκα στο μπαλκόνι να δω τι συμβαίνει. Αλλά το φαινόμενο ήταν γενικό.
Απέναντι, στη γωνία, μια φοιτητοπαρέα αράζει και πίνει μπυρόνια τσιμπολογόντας κάτι και συζητώντας για διάφορα θέματα που δεν μπορώ να ακούσω καθαρά.
Τα κλασικά πιτσιρίκια της γειτονιάς (η νέα γενιά!!) συζητούν κι αυτά αρκετα φωναχτά για: μπάλα, γκόμενες, καθηγητές, παιχνίδια, κλπ... Κάποιος έχει κάνει πράξη το τραγούδι "το καλύτερο μπεγλέρι είναι τα κλειδιά στο χέρι" και μπορώ να πω οτι είναι αρκετά εκνευριστικό.
Στην απένταντι πολυκατοικία, στον δεύτερο πατέρας και κόρη απολαμβάνουν ένα τσιγαράκι στο μπαλκόνι και μου δίνουν μια πολύ όμορφη εικόνα με τις κάφτρες τους έτσι όπως παίρνουν φωτιά για 1 δευτερόλεπτο και μετά ξανασιγοκαίνε.
Ακριβώς απο πάνω η υπερ-σέξυ μάνα, φορώντας κλασικα το φουλ αποκαλυπτικο ροζ σορτσακι ύπνου, παιχνιδιαρίζει με τον 3χρονο (?) γιο της και εγώ αναρωτιέμαι πως και έτσι το σκασμένο δεν κοιμάται τέτοια ώρα.
Ακριβώς δίπλα, ο Ν. κατάφερε μετά απο πολλές διαβουλεύσεις να βάλει τα παιδιά του για ύπνο και αράζει μπροστά στην οθόνη του laptop του. Μπορεί να blogάρει κι αυτός όπως και γω... Ποιός ξέρει;
Ολα αυτά λοιπόν, λαμβάνουν μέρος στη -κατα τ'άλλα- ήσυχη γειτονιά μου γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα.
ΕΝΑ πράγμα μόνο είναι σίγουρο. Οτι η κυρα Αμαλία κοιμάται του καλού καιρού, γιατί αν δεν κοιμόταν δεν θα επέτρεπε τίποτα απ'όλα αυτά να συμβούν. Πρόκειτε για την αθάνατη γιαγιά που μένει στο ημι-ισόγειο και έχει κράξει γενιές και γενιές παιδιών για φασαρία. (Είμαι σίγουρος οτι κάθε γειτονιά έχει μια τέτοια γιαγιά)
Ισως φαίνετε λίγο κουτσομπολίστικο αυτό που κάνω αλλα δεν βαριέσαι....;
Καλό σας βράδυ και καλό ξημέρωμα.
Τρίτη 17 Μαΐου 2011
Παζλ
Το post κανονικά έπρεπε να γραφτεί και να ανέβει προχθες το βραδυ στις 4.00 όταν και επιτέλους ολοκληρώθηκε το κόλλημα του τελευταίου μήνα..... το παζλ! Ένιωσα, που λέτε, τέτοια ευχαρίστηση όταν έβαζα το χιλιοστό και τελευταίο κομμάτι του παζλ στη θέση του. Ηδονή! :P
Στο τριπάκι του να κάνω παζλ με έβαλε η Λ. όταν ένα βράδυ κατα τη διάρκεια κάτι τσίπουρων άρχισε να μου μιλάει για ένα παζλ-πίνακα ζωγραφικής που έκανε. Αυτό μάλλον αποτυπώθηκε στο υποσυνειδητό μου (είπαμε, το μυαλό καποιες φορές παίζει περίεργα παιχνίδια) και ξύπνησα με μια όρεξη να ξεκινήσω και να κάνω ένα παζλ. Πήγα σε γνωστο και μεγάλο πολυκατάστημα στα Ανατολικά και εκει βρήκα ενα παζλ που απεικόνιζε μια πολυ ωραία φωτογραφία η οποία τυχαινε να την ξέρω και να μ'αρέσει πολύ. Άργησα όμως λίγο να το επιλέξω γιατι η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη και ισως με δυσκόλευε. Το αίμα μου έβραζε για παζλ και έτσι το πήρα και ξεκίνησα την ίδια κιόλας μέρα.
Ορίστε το κουτί του παζλ. Η φωτογραφία απεικονίζει κάποιους εργάτες, οι οποίοι χτίζουν εναν ουρανοξυστη στην Αμέρικα, εν ώρα γεύματος και διαλείμματος. Lunchtime ο τίτλος.
Πρώτα έκανα το περίγραμμα. Το πιο έυκολο. Μέσα σε περίπου 1.5 ώρα. Voilà!
Μετά συνέχισα φτιάχνοντας το μόνο κομμάτι που με βοηθούσαν τα χρώματα (ποια χρώματα δηλαδη σε ασπρομαυρη φωτογραφία... το ασπρο και το μαυρο, έστω). Μέσα σε 2 ή 3 μέρες είχα τελειώσει με τους άμοιρους τους εργάτες.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα (που λέει και ο Sakis) σκέφτηκα. Μου έμενε το κάτω μισό μέρος που ήταν γεμάτο γκρι θολές πολυκατοικίες και το πάνω μισό μέρος που ήταν γκρι ουρανός.
I was fucked up που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Την γαμήσαμε σε ελεύθερη μετάφραση.
Ξεκίνησα με το μισό κάτω μιας και είχε κάποια σχέδια που θα βοηθούσαν και δεν ήταν σκέτο γκρι όπως ο ουρανός. Βέβαια η κάψα για να κάνω παζλ μου είχε φύγει κάπως και έτσι σε κάποιες φάσεις έμοιζε να κάνω αγγαρεία. Αλλά μετά το πέρασμα ενός εύλογου χρονικού διαστήματος (α ρε γιατρέ) τελείωσε και το κάτω μισό.
Έπρεπε να περάσει περίπου 1.5 βδομάδα για να πάρω απόφαση να ξεκινήσω το δύσκολο κομμάτι. Προχθές λοιπόν, Κυριακή βράδυ, έμεινα μέσα καθώς όλη η μέρα ήταν κουραστική (αλλά γαμάτη!) και κατα τις 12 το βράδυ είμαι έτοιμος να αρχίσω. Το "Wish you were here" στο cd player και πάμε! Ακολούθησε "Dark side of the Moon" ενώ είχα αρχίσει να μπαίνω στο νόημα, και "The Wall 2" όταν πλέον είχα πάρει φόρα. Τέλος, "The Wall 1" για σβήσιμο και κανένα 10λεπτο μετά το τέλος του cd τοποθετούσα το τελευταίο κομματάκι του παζλ στη θέση του. Το ρολόι βαρούσε 4 τα ξημερώματα και εγω έπρεπε να σηκωθώ απο τις 7.30. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν αυτές οι ώρες και πότε το cd player καταβρόχθισε 4 κορυφαια albums. Αλλά στην τελική αυτο επιζητούσα, να περνάω ξέγνοιαστα και δημιουργικά τις ελεύθερες ώρες. Και τα κατάφερα! Αλλα τώρα με βλέπω να κάνω ξανά παζλ σε καναν χρόνο... Θέλω το διαλειμμα μου βλέπετε.
Τσιμπήστε και την τελευταία φωτογραφία για σήμερα με το παζλ τελειωμένο και έτοιμο για κορνίζωμα!
Αυτό λοιπόν ήταν το κόλλημα μου για τον τελευταιο περίπου 1 μήνα.
Τα λέμε!
Υ.Γ.1: Τα σχόλια του τύπου "Τι; Μόνο 1000 κομμάτια ρε φλώρε; Εγώ είχα κάνει ένα με 20000 κομμάτια." ή "Που το είδες το δύσκολο; Εγω είχα κάνει ένα παζλ, τον νυχτερινο ουρανό με μόνο ένα αστέρι" δεν θα μου ρίξουν το ηθικό. Στο κάτω-κάτω δεν κάνουμε κανένα διαγωνισμό.
Υ.Γ.2: Ο συγγραφέας δεν φέρει καμία ευθύνη για τυχόν παρόμοιο κόλλημα με παζλ μετά την ανάγνωση του κειμένου.
Στο τριπάκι του να κάνω παζλ με έβαλε η Λ. όταν ένα βράδυ κατα τη διάρκεια κάτι τσίπουρων άρχισε να μου μιλάει για ένα παζλ-πίνακα ζωγραφικής που έκανε. Αυτό μάλλον αποτυπώθηκε στο υποσυνειδητό μου (είπαμε, το μυαλό καποιες φορές παίζει περίεργα παιχνίδια) και ξύπνησα με μια όρεξη να ξεκινήσω και να κάνω ένα παζλ. Πήγα σε γνωστο και μεγάλο πολυκατάστημα στα Ανατολικά και εκει βρήκα ενα παζλ που απεικόνιζε μια πολυ ωραία φωτογραφία η οποία τυχαινε να την ξέρω και να μ'αρέσει πολύ. Άργησα όμως λίγο να το επιλέξω γιατι η φωτογραφία είναι ασπρόμαυρη και ισως με δυσκόλευε. Το αίμα μου έβραζε για παζλ και έτσι το πήρα και ξεκίνησα την ίδια κιόλας μέρα.
Ορίστε το κουτί του παζλ. Η φωτογραφία απεικονίζει κάποιους εργάτες, οι οποίοι χτίζουν εναν ουρανοξυστη στην Αμέρικα, εν ώρα γεύματος και διαλείμματος. Lunchtime ο τίτλος.
Πρώτα έκανα το περίγραμμα. Το πιο έυκολο. Μέσα σε περίπου 1.5 ώρα. Voilà!
Μετά συνέχισα φτιάχνοντας το μόνο κομμάτι που με βοηθούσαν τα χρώματα (ποια χρώματα δηλαδη σε ασπρομαυρη φωτογραφία... το ασπρο και το μαυρο, έστω). Μέσα σε 2 ή 3 μέρες είχα τελειώσει με τους άμοιρους τους εργάτες.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα (που λέει και ο Sakis) σκέφτηκα. Μου έμενε το κάτω μισό μέρος που ήταν γεμάτο γκρι θολές πολυκατοικίες και το πάνω μισό μέρος που ήταν γκρι ουρανός.
I was fucked up που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. Την γαμήσαμε σε ελεύθερη μετάφραση.
Ξεκίνησα με το μισό κάτω μιας και είχε κάποια σχέδια που θα βοηθούσαν και δεν ήταν σκέτο γκρι όπως ο ουρανός. Βέβαια η κάψα για να κάνω παζλ μου είχε φύγει κάπως και έτσι σε κάποιες φάσεις έμοιζε να κάνω αγγαρεία. Αλλά μετά το πέρασμα ενός εύλογου χρονικού διαστήματος (α ρε γιατρέ) τελείωσε και το κάτω μισό.
Έπρεπε να περάσει περίπου 1.5 βδομάδα για να πάρω απόφαση να ξεκινήσω το δύσκολο κομμάτι. Προχθές λοιπόν, Κυριακή βράδυ, έμεινα μέσα καθώς όλη η μέρα ήταν κουραστική (αλλά γαμάτη!) και κατα τις 12 το βράδυ είμαι έτοιμος να αρχίσω. Το "Wish you were here" στο cd player και πάμε! Ακολούθησε "Dark side of the Moon" ενώ είχα αρχίσει να μπαίνω στο νόημα, και "The Wall 2" όταν πλέον είχα πάρει φόρα. Τέλος, "The Wall 1" για σβήσιμο και κανένα 10λεπτο μετά το τέλος του cd τοποθετούσα το τελευταίο κομματάκι του παζλ στη θέση του. Το ρολόι βαρούσε 4 τα ξημερώματα και εγω έπρεπε να σηκωθώ απο τις 7.30. Ούτε που κατάλαβα πότε πέρασαν αυτές οι ώρες και πότε το cd player καταβρόχθισε 4 κορυφαια albums. Αλλά στην τελική αυτο επιζητούσα, να περνάω ξέγνοιαστα και δημιουργικά τις ελεύθερες ώρες. Και τα κατάφερα! Αλλα τώρα με βλέπω να κάνω ξανά παζλ σε καναν χρόνο... Θέλω το διαλειμμα μου βλέπετε.
Τσιμπήστε και την τελευταία φωτογραφία για σήμερα με το παζλ τελειωμένο και έτοιμο για κορνίζωμα!
Αυτό λοιπόν ήταν το κόλλημα μου για τον τελευταιο περίπου 1 μήνα.
Τα λέμε!
Υ.Γ.1: Τα σχόλια του τύπου "Τι; Μόνο 1000 κομμάτια ρε φλώρε; Εγώ είχα κάνει ένα με 20000 κομμάτια." ή "Που το είδες το δύσκολο; Εγω είχα κάνει ένα παζλ, τον νυχτερινο ουρανό με μόνο ένα αστέρι" δεν θα μου ρίξουν το ηθικό. Στο κάτω-κάτω δεν κάνουμε κανένα διαγωνισμό.
Υ.Γ.2: Ο συγγραφέας δεν φέρει καμία ευθύνη για τυχόν παρόμοιο κόλλημα με παζλ μετά την ανάγνωση του κειμένου.
Κυριακή 6 Μαρτίου 2011
Τί πιο τέλειο???
Να βγαίνεις από το μαγαζί και να έχει ξημερώσει για τα καλά…
(Και να γραφείς στο blog σου ενώ με το ζόρι πατάς τα πλήκτρα)
ΠΥΡΗΝΙΚΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ!!! Όπως θα έπρεπε να είναι άλλωστε.
Η τελευταία βδομάδα ηταν πραγματικά ενα χτύπημα απ' την κόλαση! Χεχε!
Το ηθικό στα ύψη και συνεχίζουμε...
Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
Μέρφυ vs. Κοέλιου
Ο νόμος του Μέρφυ προστάζει πως ότι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει. Και πως όταν προσπαθείς να επιτύχεις κάτι όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίων σου έτσι ώστε να μην τα καταφέρεις.
Από την άλλη όμως, ο αλχημιστής στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πάουλο Κοέλιου υποστηρίζει πως "Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί στο να το αποκτήσεις".
Ποιόν απ' τους δυο να πιστέψεις άραγε;
Από την άλλη όμως, ο αλχημιστής στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πάουλο Κοέλιου υποστηρίζει πως "Όταν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί στο να το αποκτήσεις".
Ποιόν απ' τους δυο να πιστέψεις άραγε;
Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011
Good times, bad times
Ο τίτλος παρμένος απο τραγούδι σαλονικιώτικης μπάντας που ακούω γράφοντας. Βασικά τα λέει όλα. Για τη χρονιά που μας πέρασε εννοω. Καλές και κακές στιγμές. Και γιατί να τα λεω αυτά τωρα (θα αναρωτηθεί καποιος περίεργος)? Τα λέω αυτα τώρα γιατί είναι στάνταρ πράγματα που μπορείς να γράψεις το πρώτο post της χρονιάς, έτσι απλα για να σου δώσουν ώθηση. Και χρειάζομαι μια ώθηση γιατι αυτο το ηλεκτρονικό ημερολόγιο κάποτε το λάτρευα και εδω και πολυ καιρο το έχω παραμερίσει πάρα πολύ. Η δικαιολογία μου ειναι ότι δεν έχω έμπνευση να γράφω πράγματα πλέον. Μπα... νομίζω οτι λεω μαλακίες! Αν ήθελα να γράψω θα το προσπαθούσα έστω. Και αν δεν μπορούσα τότε οκ, πάω πασο, να τα παρατήσω. Αυτό που συμβαίνει ειναι οτι δεν θέλω μάλλον. Λεω μάλλον γιατι και γω δεν εχω ανακαλύψει τον λόγο. Βασικά οχι, παλι κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Νομίζω οτι ξερω τον λόγο απλά δεν τον μοιράζομαι εδω μέσα. Τέλος.
Το ξέρατε οτι αναμεσα στις 5 και στις 6 ο κοσμος βγάζει το σκύλο του βόλτα? Να πω την αληθεια ειναι δικη μου διαπίστωση! Απλα ερχόμενος σπίτι μου παρατήρησα όλων των ειδων τα σκυλια και παράλληλα όλων των ειδών τους ανθρώπους να τα κρατουν με λουράκι. Δυστηχώς δεν είδα κανένα σκυλάκι να τρέχει/παίζει ελεύθερο. Αλλα τί να κάνεις? (Να μαλώνεις? Χαχα) Έτσι είναι αυτά! Δεν βρίσκεις έυκολα σκυλί σαν την Μπρούνα!!! Ναι, εκεί ήθελα να καταλήξω. Και να παραθέσω και μια καταπληκτική φωτογραφια της! Ορίστε!
Πω! πάντα όταν έγραφα δεν έμπαινα στην θέση αυτού που διαβάζει τα γραφόμενά μου. (Γενικά, για να πω την αλήθεια ποτέ δεν μπαίνω στη θέση κάποιου και δέξου το σαν σφάλμα) Φαντάζομαι που λέτε να μπαίνει κάποιος στο blog μου και να βλέπει ένα ψιλομεγάλο κείμενο και να το κλείνει αμέσως λέγοντας απο μέσα του "Τι μαλακίες καθετε και γράφει ο τύπος?!?". Όπως ακριβώς δηλαδή κάνω και γω συχνά πυκνά. Με άτομα τα όποια δεν με ενδιαφέρει να δω τι γράφουν εννοείτε (ας το ξεκαθαρίσω). Αλλά μόλις σκέφτομαι κάτι τέτοιο και πάω να κόψω πράγματα ή να σταματήσω εκεί, αναπτύσεται μια άλλη σκέψη! Τι με νοιάζει εμένα αν βαριεται κάποιος να διαβάσει όλα αυτά που γράφω? Για την πάρτη μου γράφω. Σ'όποιον δεν αρέσουν ή βαριέται να πάρει το μπουλελέ! Σωστά ε? Έλα όμως που μετά σκέφτομαι το εξης: αν δεν σκέφτομαι αυτόν που θα το διαβάσει γιατί το γράφω? Αρα το γράφω γιατι θέλω να το διαβάσουν κάποιοι, έτσι? Και επικρατεί ένα μπάχαλο σκέψεων το οποίο διαβάζεις τώρα και μπορει να έχεις κουραστεί...... Αλλα ξέρεις κάτι? Δεν με νοιάζει.... :-P
Η φάση, που λέτε, είναι Δυτική Μακεδονία. Με τη σειρά: Κοζάνη-Φλώρινα-Γρεβενά-Καστοριά. Επαρχία, παρακμή, καγκουριά, cultίλα, τρέλα, κρύο, γνωριμίες, κοινόβιο, εθνίκια, καρναβάλια, φωτιές, 200 χλμ. για μια μπαρότσαρκα ρεεεε!!!
Νιώθω κάπως ωραία τώρα που επιτέλους έγραψα κάτι (έστω και ασήμαντα πράγματα...) στο blog μου. Δεν έχω ιδέα πότε θα είναι η επόμενη φορά που θα γράψω. Τα λέμε πάντως!
(Ένα σφίξιμο και μια αβεβαιότητα λίγο πριν πατήσω το κουμπί για να ανένει το κείμενο. Άραγε είμαι σίγουρος οτι θελω να τα πώ όλα αυτά? Αν το διαβάζεις σημαίνει πως είμαι...)
Το ξέρατε οτι αναμεσα στις 5 και στις 6 ο κοσμος βγάζει το σκύλο του βόλτα? Να πω την αληθεια ειναι δικη μου διαπίστωση! Απλα ερχόμενος σπίτι μου παρατήρησα όλων των ειδων τα σκυλια και παράλληλα όλων των ειδών τους ανθρώπους να τα κρατουν με λουράκι. Δυστηχώς δεν είδα κανένα σκυλάκι να τρέχει/παίζει ελεύθερο. Αλλα τί να κάνεις? (Να μαλώνεις? Χαχα) Έτσι είναι αυτά! Δεν βρίσκεις έυκολα σκυλί σαν την Μπρούνα!!! Ναι, εκεί ήθελα να καταλήξω. Και να παραθέσω και μια καταπληκτική φωτογραφια της! Ορίστε!
Πω! πάντα όταν έγραφα δεν έμπαινα στην θέση αυτού που διαβάζει τα γραφόμενά μου. (Γενικά, για να πω την αλήθεια ποτέ δεν μπαίνω στη θέση κάποιου και δέξου το σαν σφάλμα) Φαντάζομαι που λέτε να μπαίνει κάποιος στο blog μου και να βλέπει ένα ψιλομεγάλο κείμενο και να το κλείνει αμέσως λέγοντας απο μέσα του "Τι μαλακίες καθετε και γράφει ο τύπος?!?". Όπως ακριβώς δηλαδή κάνω και γω συχνά πυκνά. Με άτομα τα όποια δεν με ενδιαφέρει να δω τι γράφουν εννοείτε (ας το ξεκαθαρίσω). Αλλά μόλις σκέφτομαι κάτι τέτοιο και πάω να κόψω πράγματα ή να σταματήσω εκεί, αναπτύσεται μια άλλη σκέψη! Τι με νοιάζει εμένα αν βαριεται κάποιος να διαβάσει όλα αυτά που γράφω? Για την πάρτη μου γράφω. Σ'όποιον δεν αρέσουν ή βαριέται να πάρει το μπουλελέ! Σωστά ε? Έλα όμως που μετά σκέφτομαι το εξης: αν δεν σκέφτομαι αυτόν που θα το διαβάσει γιατί το γράφω? Αρα το γράφω γιατι θέλω να το διαβάσουν κάποιοι, έτσι? Και επικρατεί ένα μπάχαλο σκέψεων το οποίο διαβάζεις τώρα και μπορει να έχεις κουραστεί...... Αλλα ξέρεις κάτι? Δεν με νοιάζει.... :-P
Η φάση, που λέτε, είναι Δυτική Μακεδονία. Με τη σειρά: Κοζάνη-Φλώρινα-Γρεβενά-Καστοριά. Επαρχία, παρακμή, καγκουριά, cultίλα, τρέλα, κρύο, γνωριμίες, κοινόβιο, εθνίκια, καρναβάλια, φωτιές, 200 χλμ. για μια μπαρότσαρκα ρεεεε!!!
Νιώθω κάπως ωραία τώρα που επιτέλους έγραψα κάτι (έστω και ασήμαντα πράγματα...) στο blog μου. Δεν έχω ιδέα πότε θα είναι η επόμενη φορά που θα γράψω. Τα λέμε πάντως!
(Ένα σφίξιμο και μια αβεβαιότητα λίγο πριν πατήσω το κουμπί για να ανένει το κείμενο. Άραγε είμαι σίγουρος οτι θελω να τα πώ όλα αυτά? Αν το διαβάζεις σημαίνει πως είμαι...)
Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010
Τελευταία επιθυμία
"...μου έδωσε να φορέσω τα ακουστικά του κι έγραψε σ'ενα χαρτί: Αυτό το τραγούδι θέλω να παίζει όταν πεθάνω".
Όλο δικό σου λοιπόν...
Καλό ταξίδι
1960-2010
1960-2010
Τρίτη 13 Ιουλίου 2010
Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010
ΓΚΟΟΟΛ!!!!
Χαίρετε και πάλι,
Το θέμα το σημερινό ίσως δεν αφορά και πολλούς απλά ήθελα κάτι να γράψω βρε αδερφε και είπα.... δεν γράφω για μπάλα?!?!
Έρχεται καλοκαιράκι λοιπόν και είναι ένα σπέσιαλ καλοκαίρι για τους ποδοσφαιρόφιλους!
Γιατί?
Γιατί έχει Παγκόσμιο Κύπελλο φυσικά (κοινώς Mundial)!!
Γιατί έχει Παγκόσμιο Κύπελλο φυσικά (κοινώς Mundial)!!
Το Παγκόσμιο Κύπελλο, που λέτε, είναι η μεγαλύτερη γιορτή του ποδοσφαίρου στον κόσμο! Ανά 4 χρόνια, ΟΛΕΣ οι ομάδες του κόσμου -από τα μεγαθήρια Βραζιλία, Αργεντινή, Ιταλία, Γαλλία μέχρι τις ομαδούλες του Σαν Μαρίνο, της Ανδόρας και των Νησιών Φίτζι.
Φέτος όμως εκτός όλων αυτών συνέβη κάτι πολύ μεγάλο για την χώρα μας! Μετά από 16 ολόκληρα χρόνια (3 κύπελλα απουσίας) η Ελλάδα πέρασε ξανά στους ομίλους της κορυφαίας αυτής διοργάνωσης! Θα είναι παρούσα από τις 12 του τρέχοντος μηνός και μέχρι όσο πάει!
Η προηγούμενη προσπάθεια της Εθνικής μας για διάκριση στο Μουντιάλ δεν ήταν καθόλου επιτυχημένη (Ήττες με 4-0 από την Αργεντινή, 4-0 από την Βουλγαρία & 2-0 από την Νιγηρία). Το πιο απίστευτο όλων είναι πως και φέτος το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα βρεθεί αντιμέτωπο με την Αργεντινή και την Νιγηρία, ενώ αντί για την Βουλγαρία έχουμε ως τρίτο αντίπαλο μας την Νότιο Κορέα.
Ωραία όλα αυτά τα εισαγωγικά! Γιατί το έγραψα εγώ αυτό το άρθρο? Γιατί έχω πολλές αναμνήσεις ως παιδί με το παγκόσμιο κύπελλο. Είχα καταλάβει πως ήταν κάτι σπουδαίο. Όλες οι ομάδες του πλανήτη παίζουν μπάλα για να δούμε ποια είναι η καλύτερη. Εξωαθλητικα τώρα είχαμε τα χαρτάκια Panini με τις εθνικές ομάδες, και την μπάλα στην αλάνα διαλέγοντας ονόματα εθνικών ομάδων. (όλο τον χρόνο διαλέγαμε συλλόγους όπως Μάντσεστερ, Ρεαλ, κ.α. ενώ τα καλοκαίρια συνεπαρμένοι από τα παγκόσμια ή ευρωπαϊκά κύπελλα διαλέγαμε εθνικές!)
Θα έρθουν πολλοί να πουν πως το ποδόσφαιρο είναι ένα ξεπουλημένο άθλημα ή πως είναι μια χαζομάρα που 22 ηλίθιοι τρέχουν και όλος ο κόσμος τους αποθεώνει. Το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι διαφορετική φάση. Οι ομάδες δεν μπορούν να αποκτήσουν όποιον παίκτη θέλουν επειδή έχουν χρήματα. Οι ποδοσφαιριστές παίζουν πραγματικά για την ΦΑΝΕΛΑ και θα κάνουν τα πάντα για να πάει η χώρα τους πιο ψηλά. Δεν υπάρχουν χορηγοί στις στολές των παικτών. Το γήπεδο γεμίζει με φιλάθλους κάθε εθνικότητας που πηγαίνουν να παρακολουθήσουν μια γιορτή του ποδοσφαίρου! Γιατί αυτό είναι το MUNDIAL, γιορτή!!! Μακριά από βρώμικα συμφέροντα, συμβόλαια εκατομμυρίων και κάφρους των γηπέδων.
Εύχομαι καλή επιτυχία, πρώτα, στην εθνική ομάδα της Ελλάδας. Αμέσως μετά σε Αργεντινή και Ολλανδία που είναι οι αγαπημένες μου εδώ και χρόνια. Και τέλος σε όλες τις υπόλοιπες ομάδες που έφτασαν μέχρι τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλου!
(Ένα καινούριο τραγουδάκι από Locomondo για το Mundial που περιγράφει όλη την μαγεία που ανέφερα πιο πάνω. Δώστε βάση στους στίχους.)
Πέμπτη 20 Μαΐου 2010
Σάββατο 17 Απριλίου 2010
Καταζητούνται: Ραντανπλάν
Γεια σας λοιπόν. Όπως είχα υποσχεθεί, επέστρεψα με νέο κείμενο! Είναι μακροσκελές και ίσως κουράσει μερικούς αλλά είναι από τις ελάχιστες φορές που νιώθω την ανάγκη να πω κάποια πράγματα και να περάσω από την παθητική στάση που κρατούσα πάντα, στην ενεργητική.
Αφορά τη μπάντα μας, τους Ραντανπλάν! Δεν θα ήθελα να μιλήσω για την μπάντα τη παρούσα στιγμή αλλά για ένα πολύ άσχημο περιστατικό που έτυχε σε κάποια μέλη κ φίλους της μπάντας.
Αντιγράφω κάποια λόγια που έγραψε ο Π. πάνω σε αυτό: «Το πρώτο μας live που έγινε στην Έδεσσα, άρχισε με το «δεξί» αφού οι τοπικοί μπάτσοι και λίτες είπανε να τα βάλουνε με τους τρομερούς εγκληματίες ΡΑΝΤΑΝΠΛΑΝ και τους φίλους τους που βάψανε την νομαρχία με spray και έτσι το live μας ήτανε μια τρελή περιπέτεια. Το πανί που μας κατάσχεσαν, το ξαναπήραμε και έτσι η ιστορία έγραψε 3 προσαγωγές και ένα πρώτο live πολλά υποσχόμενο για τη συνέχεια.».
Ωραία. Κάναμε τη μαλακία μας. Βάψαμε με σπρέι. Πέσαμε θύματα όμως μιας ακόμη άθλιας αστυνομικής συμπεριφοράς. Τσαμπουκάδες και προσαγωγές χωρίς στοιχεία. Το φημισμένο σώμα της Ασφάλειας έκανε τη δουλειά του. Σαν υπάκουο σκυλί προστάτεψε το αφεντικό του από την πιθανότητα να χαλάσει η αισθητική του από ένα σύνθημα στον τοίχο του εργασιακού του χώρου. Καταλάβατε γιατί μας πήραν μέσα, έτσι; Για να μην δει ο νομάρχης τους τα αίσχη στους τοίχους του παλατιού του. Ποιος; Ο νομάρχης! Αυτό το σκυλί που με βεβαιότητα δεν μόχθησε σ’όλη του τη ζωή όσο τα παιδιά που πιασαν τα τσιράκια του το βράδυ της Παρασκευής. Αυτός που δεν κάνει τίποτα αλλά παρά να παίζει «ξυστό» για 5-6 ώρες στην γραφειάρα του ενώ ο κόσμος πεθαίνει στη ψάθα. Αυτός που θα χει να τρώει και για μια δεύτερη ζωή με τα χρήματα που κονόμησε βρώμικα από μίζες, επιδοτήσεις, κλπ.. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μήνυσε τους φίλους μου επειδή τόλμησαν να πειράξουν το νομαρχιακό του μέγαρο.
Λες και είμαστε παιδάκια 4 χρονών και τώρα που μας είπαν ότι είναι κακό και μας τιμώρησαν κιόλας θα είμαστε καλά παιδιά. Όχι κύριοι! Δεν καταλάβατε καλά. Έχουμε μπουχτίσει σ’αυτή τη χωρά, τόσα χρόνια, τις αστυνομικές αυθαιρεσίες. Από πού να ξεκινήσω; Από τις παλιές υποθέσεις της δολοφονίας του Μ. Καλτεζά και του Ν. Τεμπονέρα; Ή να φτάσω στα τελευταία χρόνια με βασανισμούς αλλοδαπών σε τμήμα, ξυλοδαρμό Κυπρίου φοιτητή από ζαρντινιέρα, σύλληψη και προφυλάκιση φοιτητή με πράσινα παπούτσια, δολοφονία Α. Γρηγορόπουλου και το πιο πρόσφατο, προφυλάκιση του Μάριου Ζ. για συμμετοχή σε πορεία. Τα πράγματα έχουν πάρει επικίνδυνη τροπή. Οι μπάτσοι έχουν καταφέρει να φοβίσουν τον κόσμο και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Φασίστες επιτίθενται με μαχαίρια, στρατιώτες βρίζουν ξένους μπροστά σε εκατοντάδες κόσμου, βουλευτές παίζουν με το επίπεδο ζωής των Ελλήνων.
Αφορά τη μπάντα μας, τους Ραντανπλάν! Δεν θα ήθελα να μιλήσω για την μπάντα τη παρούσα στιγμή αλλά για ένα πολύ άσχημο περιστατικό που έτυχε σε κάποια μέλη κ φίλους της μπάντας.
Αντιγράφω κάποια λόγια που έγραψε ο Π. πάνω σε αυτό: «Το πρώτο μας live που έγινε στην Έδεσσα, άρχισε με το «δεξί» αφού οι τοπικοί μπάτσοι και λίτες είπανε να τα βάλουνε με τους τρομερούς εγκληματίες ΡΑΝΤΑΝΠΛΑΝ και τους φίλους τους που βάψανε την νομαρχία με spray και έτσι το live μας ήτανε μια τρελή περιπέτεια. Το πανί που μας κατάσχεσαν, το ξαναπήραμε και έτσι η ιστορία έγραψε 3 προσαγωγές και ένα πρώτο live πολλά υποσχόμενο για τη συνέχεια.».
Ωραία. Κάναμε τη μαλακία μας. Βάψαμε με σπρέι. Πέσαμε θύματα όμως μιας ακόμη άθλιας αστυνομικής συμπεριφοράς. Τσαμπουκάδες και προσαγωγές χωρίς στοιχεία. Το φημισμένο σώμα της Ασφάλειας έκανε τη δουλειά του. Σαν υπάκουο σκυλί προστάτεψε το αφεντικό του από την πιθανότητα να χαλάσει η αισθητική του από ένα σύνθημα στον τοίχο του εργασιακού του χώρου. Καταλάβατε γιατί μας πήραν μέσα, έτσι; Για να μην δει ο νομάρχης τους τα αίσχη στους τοίχους του παλατιού του. Ποιος; Ο νομάρχης! Αυτό το σκυλί που με βεβαιότητα δεν μόχθησε σ’όλη του τη ζωή όσο τα παιδιά που πιασαν τα τσιράκια του το βράδυ της Παρασκευής. Αυτός που δεν κάνει τίποτα αλλά παρά να παίζει «ξυστό» για 5-6 ώρες στην γραφειάρα του ενώ ο κόσμος πεθαίνει στη ψάθα. Αυτός που θα χει να τρώει και για μια δεύτερη ζωή με τα χρήματα που κονόμησε βρώμικα από μίζες, επιδοτήσεις, κλπ.. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν μήνυσε τους φίλους μου επειδή τόλμησαν να πειράξουν το νομαρχιακό του μέγαρο.
Λες και είμαστε παιδάκια 4 χρονών και τώρα που μας είπαν ότι είναι κακό και μας τιμώρησαν κιόλας θα είμαστε καλά παιδιά. Όχι κύριοι! Δεν καταλάβατε καλά. Έχουμε μπουχτίσει σ’αυτή τη χωρά, τόσα χρόνια, τις αστυνομικές αυθαιρεσίες. Από πού να ξεκινήσω; Από τις παλιές υποθέσεις της δολοφονίας του Μ. Καλτεζά και του Ν. Τεμπονέρα; Ή να φτάσω στα τελευταία χρόνια με βασανισμούς αλλοδαπών σε τμήμα, ξυλοδαρμό Κυπρίου φοιτητή από ζαρντινιέρα, σύλληψη και προφυλάκιση φοιτητή με πράσινα παπούτσια, δολοφονία Α. Γρηγορόπουλου και το πιο πρόσφατο, προφυλάκιση του Μάριου Ζ. για συμμετοχή σε πορεία. Τα πράγματα έχουν πάρει επικίνδυνη τροπή. Οι μπάτσοι έχουν καταφέρει να φοβίσουν τον κόσμο και να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Φασίστες επιτίθενται με μαχαίρια, στρατιώτες βρίζουν ξένους μπροστά σε εκατοντάδες κόσμου, βουλευτές παίζουν με το επίπεδο ζωής των Ελλήνων.
Δεν πάει άλλο! Πώς να το κάνουμε;!;
Λευτεριά σε όλους όσους διώκονται άδικα από τις αλητείες των μπάτσων και των αφεντικών τους!
Λευτεριά στους ΡΑΝΤΑΝΠΛΑΝ!
Λευτεριά σε όλους όσους διώκονται άδικα από τις αλητείες των μπάτσων και των αφεντικών τους!
Λευτεριά στους ΡΑΝΤΑΝΠΛΑΝ!
Πέμπτη 15 Απριλίου 2010
133)
Χαιρετώ όσους συνεχίζουν να διαβάζουν αυτο το blog και όσους μπήκαν για πρώτη φορά. Μπορείτε να κράξετε που δεν γράφω τίποτα για τόσο πολυ καιρό αλλα εγώ θα σας ανταμείψω με ένα κείμενο "Φωτιά" σε μια ή δυο μέρες! Μείνετε συντονισμένοι!
Τα λεμε! Χαιρετίσματα σε όλους!
Τα λεμε! Χαιρετίσματα σε όλους!
Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010
Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
Σήμερα δεν με πιάνετε πουθενά! Εχω τρελά κέφια. Ο καιρός είναι φανταστικός εδω στη Θεσσαλονίκη. Ήλιος και μετρια θερμοκρασία. Τελειώνει το μάθημα, ανεβαίνω τον δρόμο αν και θα θελα πολύ να τον κατέβενα και να βγαινα στη παραλία. Τελοσπάντων, ανεβαίνω κ φτάνω στη στάση. Αλλος χαρούμενος, άλλος στεναχωρημενος, αλλος στον κόσμο του... Ήρθε το λεωφορείο! Κάθομαι δίπλα σε παράθυρο και το ανοίγω. Βάζω τα ακουστικά στ' αυτιά και κάποιος αρχίζει να τραγουδά κατι για ενα μεγάλο αφεντικό....... ΤΕΛΟΣ! Δεν θελω τιποτα αλλο. I'm the king of the world.
Περνάμε απο κέντρο και ο κόσμος λιάζεται και χύνεται μπροστά σου σε κάθε διαβαση πεζων, πιο κάτω: πανεπιστήμια και καποιοι οι οποίοι εχουν μαθημα μαλλον "την κάνουν" σιγα-σιγα για φαϊ ή καφέ. Η διαδρομή είναι πιο όμορφη όσο περνάει η ώρα. Ανθισμένα δεντρα κάνουν πυκνή σκια και καθώς το λεφορείο τρέχει εσύ κλείνεις τα μάτια και απολαμβάνεις τον αέρα που σε χτυπάει στο πρόσωπο. Κάποιος απο πίσω ενοχλήθηκε απο το παράθυρο αλλα δεν είπε κουβέντα. Μαλλον δεν ήθελε να με αποσπάσει απο τη νιρβάνα μου. Πήγε απλα στη δίπλα θέση. Όταν σκέφτομαι αυτο που μου πες προχθές οτι δεν ξεσπάω είναι μύθος. Απλά το κάνω με τον δικό μου τρόπο! Ακουμπάω το κεφάλι στο παράθυρο, ανοίγω διαπλατα τα μάτια μου χωρίς να φοράω γυαλιά ηλίου, ΣΚΑΩ ΧΑΜΟΓΕΛΑ και τραγουδάω.
Φιλιά και χαμόγελα λοιπόν σε όλους!
Περνάμε απο κέντρο και ο κόσμος λιάζεται και χύνεται μπροστά σου σε κάθε διαβαση πεζων, πιο κάτω: πανεπιστήμια και καποιοι οι οποίοι εχουν μαθημα μαλλον "την κάνουν" σιγα-σιγα για φαϊ ή καφέ. Η διαδρομή είναι πιο όμορφη όσο περνάει η ώρα. Ανθισμένα δεντρα κάνουν πυκνή σκια και καθώς το λεφορείο τρέχει εσύ κλείνεις τα μάτια και απολαμβάνεις τον αέρα που σε χτυπάει στο πρόσωπο. Κάποιος απο πίσω ενοχλήθηκε απο το παράθυρο αλλα δεν είπε κουβέντα. Μαλλον δεν ήθελε να με αποσπάσει απο τη νιρβάνα μου. Πήγε απλα στη δίπλα θέση. Όταν σκέφτομαι αυτο που μου πες προχθές οτι δεν ξεσπάω είναι μύθος. Απλά το κάνω με τον δικό μου τρόπο! Ακουμπάω το κεφάλι στο παράθυρο, ανοίγω διαπλατα τα μάτια μου χωρίς να φοράω γυαλιά ηλίου, ΣΚΑΩ ΧΑΜΟΓΕΛΑ και τραγουδάω.
Φιλιά και χαμόγελα λοιπόν σε όλους!
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
αx^2+βx+γ
Μπορεί να μην καταλαβαίνετε τι σημαίνει ο τίτλος. Δεν πειράζει! Ούτε εγώ ηξερα πρίν 4 μήνες. Και να φανταστείτε οτι έπρεπε να το ξέρω. Αλλα ας μην πιάσω τη συζήτηση για το τι έπρεπε να μάθω και τί -τελικά- έμαθα.
Αυτό λοιπόν το κινέζικο εκεί στον τίτλο είναι η μορφή μιας δευτεροβάθμιας εξίσωσης. Εξίσωση. Πόσο δύσκολη λέξη μου ακουγόταν κάποτε. Όπως επίσης και οι λέξεις μεταβλητή, διακρίνουσα, πεδίο ορισμού, παράγωγος, συνάρτηση, ανίσωση, σύστημα... Πραγματικά παιδιά με τρόμαζαν. Δεν ήθελα να τις ακούω!
Το θέμα δεν είναι οτι σιχαινόμουν τα μαθηματικά. Το αντίθετο μάλιστα. Τα θαύμαζα! Όπως επίσης θαύμαζα και αυτούς που τα ήξεραν καλά και τους άρεζε να λύνουν ασκήσεις για εξάσκηση (εσένα λέω ψηλέ, εκεί στη Κρήτη). Τα θεωρούσα μια πανέξυπνη παγκόσμια γλώσσα. Αλλα για κάποιους πολύ ωραίους λόγους του Εκπαιδευτικού Συστήματος και του Ψυχολογικού μου συστήματος δεν τα κατάφερα ποτέ στα Μαθηματικά. Και υπήρχε και περίοδος που τα μισούσα... Βλέπετε, επειδή δεν τα ήξερα με δυσκόλευαν τη ζωή!
Έκανα 3 προσπάθειες να τα μάθω και η τρίτη στεύθηκε απο επιτυχία.
Η πρώτη ήταν στην Β' Λυκείου όταν με τον πατέρα μου προσπάθησα να μάθω κάποια πράγματα για να γράψω στις εξετάσεις. Εγώ δεν είχα και πολύ όρεξη, αυτός δεν τα θυμόταν και τόσο καλά τελικά και έτσι κατάφερα να μάθω ένα μόνο θέμα (εύκολο) το οποίο και δεν έπεσε στις εξετάσεις.
Δεύτερη προσπάθεια στις εξετάσεις της Γ' Λυκείου [απ' ότι βλέπετε είχα επαφή μια φορά τον χρόνο]. Έβαλα λοιπόν τα μεγάλα μέσα στο παιχνίδι. Το κολλητό μου που ήταν πρώτος στα μαθηματικά, φυσική, και ξέρετε, ότι έχει να κάνει με πράξεις. Πήγα λοιπόν σπίτι του και ανοίξαμε το βιβλίο. Δεν είχαμε υπολογίσει βέβαια οτι επειδή τα ήξερε θα μπορούσε να μου τα εξηγήσει κιόλας. Ήμουν εγώ πολύ σκράπας, ήταν γι' αυτόν πολύ έυκολα και έτσι τα παράτησε... Δεν άντεξε να μου εξηγήσει την πρώτη σελίδα πάνω απο 5 φορές. Έτσι ανοίξαμε και ήπιαμε μια μοναστηριακή μπύρα που είχε κρατήσει στο ψυγείο για την ώρα του μαθήματος.
Φτάνουμε λοιπόν στην τρίτη και τελευταία προσπάθεια η οποία είπαμε ότι ήταν και επιτυχημένη. Χρειαζόμουν οπωσδήποτε κάποια βασικά μαθηματικά για τη σχολή μου. Είχα υποσχεθεί στη Μ. (επίσης αστέρι στα μαθηματικά) πως όταν δεν θα έχω υποχρεώσεις θα με μάθει μαθηματικά. Και έτσι έγινε! Για αυτό που έγινε όλη τη χρονιά δεν έχω λόγια... Μου τα εξηγούσε σαν καθηγήτρια μαθηματικών. Δεν θα μπορούσε καλύτερα! Αλλά ήμουν και 'γω πολύ δεκτικός και καλός μαθητής! Εεε???
Και τώρα όλα καλά κι ωραία! Δεν λέω βρε αδερφέ ότι, εντάξει, ξερω γω, να 'ούμε, έμαθα μαθηματικά και θα με χρειαστούν σε όλη μου τη ζωή, ντεμέκ... Απλά εκλήρωσα έναν μεγάλο στόχο μου!
Εμμ, (καθάρισμα λαιμού-γκουχ) Σ'αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με βοήθησαν! Ακόμη κι αν δεν κατάφεραν αρκετά! Πιο μεγάλο όμως ευχαριστω σε σένα Σκιάχτρο που κατάφερες ότι δεν κατάφεραν οι άλλοι (yeah!)!
Τέλοσπάντων, αυτή είναι η μαθηματική ιστορία μου! Ελπίζω να μην σας κούρασα!
Τα λέμε!
ΑΝΑΚΑΤΩΣΑΡΙΑ ΛΕΜΕΕΕΕ!!!
Αυτό λοιπόν το κινέζικο εκεί στον τίτλο είναι η μορφή μιας δευτεροβάθμιας εξίσωσης. Εξίσωση. Πόσο δύσκολη λέξη μου ακουγόταν κάποτε. Όπως επίσης και οι λέξεις μεταβλητή, διακρίνουσα, πεδίο ορισμού, παράγωγος, συνάρτηση, ανίσωση, σύστημα... Πραγματικά παιδιά με τρόμαζαν. Δεν ήθελα να τις ακούω!
Το θέμα δεν είναι οτι σιχαινόμουν τα μαθηματικά. Το αντίθετο μάλιστα. Τα θαύμαζα! Όπως επίσης θαύμαζα και αυτούς που τα ήξεραν καλά και τους άρεζε να λύνουν ασκήσεις για εξάσκηση (εσένα λέω ψηλέ, εκεί στη Κρήτη). Τα θεωρούσα μια πανέξυπνη παγκόσμια γλώσσα. Αλλα για κάποιους πολύ ωραίους λόγους του Εκπαιδευτικού Συστήματος και του Ψυχολογικού μου συστήματος δεν τα κατάφερα ποτέ στα Μαθηματικά. Και υπήρχε και περίοδος που τα μισούσα... Βλέπετε, επειδή δεν τα ήξερα με δυσκόλευαν τη ζωή!
Έκανα 3 προσπάθειες να τα μάθω και η τρίτη στεύθηκε απο επιτυχία.
Η πρώτη ήταν στην Β' Λυκείου όταν με τον πατέρα μου προσπάθησα να μάθω κάποια πράγματα για να γράψω στις εξετάσεις. Εγώ δεν είχα και πολύ όρεξη, αυτός δεν τα θυμόταν και τόσο καλά τελικά και έτσι κατάφερα να μάθω ένα μόνο θέμα (εύκολο) το οποίο και δεν έπεσε στις εξετάσεις.
Δεύτερη προσπάθεια στις εξετάσεις της Γ' Λυκείου [απ' ότι βλέπετε είχα επαφή μια φορά τον χρόνο]. Έβαλα λοιπόν τα μεγάλα μέσα στο παιχνίδι. Το κολλητό μου που ήταν πρώτος στα μαθηματικά, φυσική, και ξέρετε, ότι έχει να κάνει με πράξεις. Πήγα λοιπόν σπίτι του και ανοίξαμε το βιβλίο. Δεν είχαμε υπολογίσει βέβαια οτι επειδή τα ήξερε θα μπορούσε να μου τα εξηγήσει κιόλας. Ήμουν εγώ πολύ σκράπας, ήταν γι' αυτόν πολύ έυκολα και έτσι τα παράτησε... Δεν άντεξε να μου εξηγήσει την πρώτη σελίδα πάνω απο 5 φορές. Έτσι ανοίξαμε και ήπιαμε μια μοναστηριακή μπύρα που είχε κρατήσει στο ψυγείο για την ώρα του μαθήματος.
Φτάνουμε λοιπόν στην τρίτη και τελευταία προσπάθεια η οποία είπαμε ότι ήταν και επιτυχημένη. Χρειαζόμουν οπωσδήποτε κάποια βασικά μαθηματικά για τη σχολή μου. Είχα υποσχεθεί στη Μ. (επίσης αστέρι στα μαθηματικά) πως όταν δεν θα έχω υποχρεώσεις θα με μάθει μαθηματικά. Και έτσι έγινε! Για αυτό που έγινε όλη τη χρονιά δεν έχω λόγια... Μου τα εξηγούσε σαν καθηγήτρια μαθηματικών. Δεν θα μπορούσε καλύτερα! Αλλά ήμουν και 'γω πολύ δεκτικός και καλός μαθητής! Εεε???
Και τώρα όλα καλά κι ωραία! Δεν λέω βρε αδερφέ ότι, εντάξει, ξερω γω, να 'ούμε, έμαθα μαθηματικά και θα με χρειαστούν σε όλη μου τη ζωή, ντεμέκ... Απλά εκλήρωσα έναν μεγάλο στόχο μου!
Εμμ, (καθάρισμα λαιμού-γκουχ) Σ'αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με βοήθησαν! Ακόμη κι αν δεν κατάφεραν αρκετά! Πιο μεγάλο όμως ευχαριστω σε σένα Σκιάχτρο που κατάφερες ότι δεν κατάφεραν οι άλλοι (yeah!)!
Τέλοσπάντων, αυτή είναι η μαθηματική ιστορία μου! Ελπίζω να μην σας κούρασα!
Τα λέμε!
ΑΝΑΚΑΤΩΣΑΡΙΑ ΛΕΜΕΕΕΕ!!!
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010
Ρουφ
Όχι, εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι! Όχι, εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι! Όχι, εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι! Όχι, εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι! Όχι, εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι! Όχι, εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι! Όχι, εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι! Όχι, εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι! Όχι, εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι! Όχι, εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι! Όχι, εγώ ρουφιάνος δεν γίνομαι!
Γίνομαι όμως μαλάκας και κορόιδο!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)